Fakty o: Pustułeczka
Pustułeczka, sokół pustułeczka, dzwonniczek pustułeczka, białoszpon – gatunek małego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych.
Występowanie
To gatunek południowy i wędrowny. Zamieszkuje południowo-wschodnią część Europy: baseny mórz Śródziemnego, Kaspijskiego i Czarnego – Azja Mniejsza do Mongolii i Chin. Najliczniejsze europejskie populacje występują w Hiszpanii, Włoszech i Grecji. Mimo to jest ptakiem zanikającym.
- W południowo-wschodniej Polsce dawniej był to ptak sporadycznie lęgowy, obecnie zalatuje tylko wyjątkowo, choć spotykany był w całym kraju w maju, czerwcu i wrześniu, październiku. Dawniej widywano ją częściej. W ciągu minionych 25 lat odnotowano ją jedynie 6 razy, jedna z nich latała nad Okęciem w Warszawie.
Etymologia
- Falco: łac. falco, falconis „sokół”, od flectere „zakrzywić” (aluzja do zakrzywionych szponów) (por. gr. φαλκων phalkōn, φαλκωνος phalkōnos „sokół”).
- naumanni: Johann Friedrich Naumann (1780–1857), niemiecki artysta, ornitolog.
Cechy gatunku
Długość ciała 28–32 cm, rozpiętość skrzydeł 58–73 cm; masa ciała samców 90–172 g, samic 138–208 g. Ubarwienie podobne do pustułki, lecz bardziej intensywne. Znacznie od niej mniejsza i słabsza. Samiec ma jednolicie czerwonordzawy grzbiet i pokrywy skrzydłowe, bez plamek, wąsa oraz rozjaśnienia na policzku. W tylnej części skrzydeł niebieskoszara plama, lotki czarne. Nie ma kreski na policzku. Ogon szary z ciemnym paskiem na końcu, z dłuższymi środkowymi sterówkami. W locie wydaje się być trójkątny. Głowa i kark niebieskoszare. Spód jasnocynamonowy z ciemnymi, rzadko rozłożonymi plamkami. Pierś rudawa z nakrapianiem. Samica nieco większa, ma grzbiet, głowę i pokrywy skrzydłowe rdzawobrązowe z silnym plamkowaniem. Lotki czarne. Ogon rdzawy, ciemno pręgowany. Młode podobne do samic i przypominają pustułki. U obu płci nogi żółte z jasnymi pazurami (u pustułki pazury są czarne).
Pustułeczka jest bardziej towarzyska od pustułki – poluje stadnie na owady.
Zdjęcie: Neil Gray / Public domain / pl.wikipedia.orgBiotop
Rozległe równiny poprzeplatane kępami starych drzew, stepy, półpustynie, tereny rolnicze, nasłonecznione stoki skalistych wzgórz, wsie i miasta. Są to zatem tereny ciepłe, suche łąki i otwarte, słabo zagospodarowane rolniczo pola, gdzie znajduje się duża ilość owadów. Zimuje na południowoafrykańskich sawannach. Środowisko życia przypomina biotop pustułki.
Gniazdo
Prawie zawsze w dziupli spróchniałego drzewa (pustułki nie wybierają takich miejsc), rzadziej w szczelinach murów, skał czy klifach, na wieżach, dziurawych dachach wiejskich budynków. Gnieździ się kolonijnie. Sama nie buduje gniazd. Jaja znoszone są w płytkim zagłębieniu, gdzie nie ma wyściółki.
Jaja
Przeważnie 4–5 płowej barwy, składane w maju. Bardzo podobne do jaj pustułki, lecz mniejsze i bardziej czerwone, z obfitymi rdzawymi plamkami.
Wychowywanie młodych
Wysiadywanie trwa 28–29 dni. Potomstwo karmione jest dużymi owadami. Młode opuszczają swe gniazda po 4 tygodniach. Udaje się przeżyć zwykle jednak zaledwie dwóm pisklętom.
Pożywienie
Przede wszystkim większe owady. Rzadko łapie gryzonie, nigdy nie poluje na inne ptaki. Często poluje w grupie. Rzadziej niż pustułka zawisa trzepocząc skrzydłami. Może chwytać małe gady i płazy. Sposób polowania przypomina łowy pustułki. Ptaki czatują na wybranym wysokim miejscu i rozglądają się po okolicy. Może też szybko machając skrzydłami zawisać na otwartym terenie. Żerowanie trwa przeważnie w dzień, choć obserwuje się też te ptaki wokół oświetlonych obiektów, które ściągają owady. Bardzo sprecyzowany rodzaj pokarmu sprawia, że nawet w Europie Południowej zimą go brakuje i ptaki muszą migrować do Afryki odlatując we wrześniu, a wracając w marcu.
Zdjęcie: SuperJew / CC BY-SA 3.0 / pl.wikipedia.orgOchrona
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. W Polskiej Czerwonej Księdze uznany za wymarły. Natomiast w cieplejszych krajach, jak w Austrii i na Węgrzech, kilkanaście lat temu dość często widywano pustułeczkę, ale obecnie trwa ich wymieranie. Tłumaczy się to stosowaniem w rolnictwie środków przeciw owadom, co znacznie zmniejsza ich ilość.