Tabaris, Buenos Aires

Teatr Tabarís to klasyczny teatr rewiowy znajdujący się przy Avenida Corrientes 831 w Buenos Aires. W tym samym miejscu działał kiedyś kabaret Royal Pigall.

Jego inauguracja odbyła się 7 lipca 1924 r. a anegdota głosi, że w tę mroźną zimową noc zawiodło centralne ogrzewanie i goście musieli spożywać ciepłe posiłki w płaszczach i paltocikach. Tabarís stał się jednym z najważniejszych kabaretów i ośrodków życia nocnego dla wyższych sfer i cyganerii tej kwitnącej dekady, która na całym świecie jest pamiętana jako "Roaring Twenties", i był pierwszym miejscem publicznym w mieście wyposażonym w klimatyzację. Na parterze znajdowała się sala balowa, a na piętrze loże i saloniki, w których klienci mogli brać udział w prywatnych pokazach z luksusowymi prostytutkami. Wśród znamienitych gości byli Edward Windsor, Orson Welles, Maurice Chevalier, Luigi Pirandello, Carlos Gardel, Federico García Lorca, a nawet maharadża Kapurthali.

Architekt Fabio Grementieri przedstawia klientelę Tabarís jako " składającą się z dobrze sytuowanych dzieci, turystów z cyganerii i celebrytów, wszystkich dobrze sytuowanych ludzi, którzy są w stanie zapłacić za drinka równowartość prawie połowy pensji zwykłego pracownika". Według autora, szef kuchni w teatrze "zarabiał tyle, co poseł do parlamentu". Z drugiej strony na specjalnie podwyższonej scenie odbywały się przedstawienia music-hallu, tanga czy varieté. Wśród wybitnych artystów, którzy występowali w Tabaris, były Francuzki Lucienne Boyer, Josephine Baker i Mistinguett.

W 1937 roku Teatro-Dancing Tabarís został przebudowany i powiększony przez architekta Rafaela Sammartino, który nadał mu nowoczesną estetykę o stonowanych liniach, z kolumnami w stylu art deco na przeszklonej fasadzie. Od tego czasu posiada główną salę z poziomem pulmanowym oraz salę na 160 miejsc w podziemiach, znaną jako Petit Tabarís. Dwa lata później na sąsiednim terenie otwarto Cine-Teatro Gran Rex, do dziś jedno z najważniejszych kin w Buenos Aires.

W 1989 r. Tabarís został kupiony przez biznesmena Carlosa Rottemberga, który do tej pory dbał jedynie o zawartość artystyczną, płacąc tantiemy. W 1998 r. wynajął go kościołowi ewangelickiemu, co trwało do 2006 r. kiedy to teatr został ponownie otwarty i wszedł w skład cyklu teatrów organizowanego przez Rottemberg, wraz z Multiteatrem i Liceo.