Maranoa Gardens, Melbourne

Początki Ogrodów Maranoa sięgają wczesnych lat 90. XIX wieku, kiedy to pan John Middleton Watson zakupił 1,4 hektara w Balwyn, na przedmieściach Melbourne w Australii, z przeznaczeniem na prywatny ogród. Zasadził tam wiele rodzimych australijskich i nowozelandzkich drzew i krzewów, a teren ten był utrzymywany wyłącznie jako ogród. Ogrody nazwał Maranoa, od nazwy rzeki w Queensland, pochodzącej od tubylczych słów oznaczających płynący, żywy lub biegnący.

Dawne miasto Camberwell nabyło ten teren w 1922 r. i kontynuowało nasadzenia, stopniowo usuwając wszystkie rośliny nierodzime.

We wrześniu 1926 roku Ogrody Maranoa zostały oficjalnie otwarte dla publiczności, a pan F Chapman został mianowany przewodniczącym Komitetu Konsultacyjnego Ogrodów. Żywe zainteresowanie pana Chapmana ogrodami oraz wielu innych osób przyczyniło się do tego, że ogrody Maranoa stały się jedną z największych ekspozycji roślin australijskich w Wiktorii.

Do rozwoju Ogrodów przyczynili się Ivo Hammet, Arthur Swaby, Charles French oraz Earnest Lord. Najdłużej pracujący w Maranoa główny ogrodnik, pan R. Bury, zachował i promował rośliny Ogrodu.

W 1962 roku pierwotne ogrody podwoiły swoją powierzchnię, rozszerzając się na wschód, do parku Becketta, a głównym elementem rozbudowy była budowa skalniaka. Lophostemon variegata został posadzony w pobliżu bramy parku Becketta.

W 1986 r. powiększono i ponownie obsadzono skalniaki. W 1987 r. powiększono i obsadzono na nowo skalniaki. Tematyka tego obszaru jest bardziej specyficzna dla roślin uważanych za trudniejsze do uprawy w klimacie Melbourne.

Ogrody Maranoa są jednym z niewielu publicznych ogrodów w Wiktorii poświęconych roślinom australijskim i są uważane za jedne z najlepszych. Centralne arboretum i trawnik pod drzewami pochodzą z okresu tuż po tym, jak pan Watson przeniósł własność na Radę Camberwell. Do starszych roślin należy jabłoń Angophora costata o gładkiej korze, zasadzona w 1923 r. oraz drzewo Stenocarpus sinuatus Queensland Firewheel Tree, zasadzone w 1924 r.

Inne obszary ogrodu zostały zagospodarowane tak, aby symulować określone zbiorowiska roślinne. W suchym lesie sklerofilowym po północnej stronie znajdują się krzewy i mniejsze rośliny, które dobrze rosną w suchych, zacienionych warunkach. Po stronie wschodniej znajduje się umiarkowany las i wrzosowisko utworzone w 1986 roku. Na tym obszarze poprawiono drenaż i występują tam rośliny niskorosnące, takie jak Dampiera spp. i watra płożąca Acacia spp.

Jasnoszara glina kamienista pokrywająca zwartą, cętkowaną glinę jest uboga, a wierzchnia warstwa gleby jest twarda w stanie suchym i miękka w stanie mokrym, dzięki czemu jest odpowiednia dla roślin rodzimych.

Skalniak założony w 1962 r. został przebudowany w latach 1987-1988 i prezentuje rośliny, które normalnie są bardzo trudne do uprawy w Melbourne. Poprawa drenażu i ściółkowanie kruszonym kwarcem zapewniły warunki odpowiednie dla rozwoju wielu gatunków z Australii Zachodniej.

Posiadając około 5000 roślin, z których większość jest nazwana, Ogrody Maranoa zostały uznane przez National Trust za ważną część historii australijskiego ogrodnictwa.