Albany Woollen Mills, Albany

Albany Woollen Mills, znana również jako Western Australian Worsted and Woollen Mills Ltd. była przędzalnią wełny zlokalizowaną w Albany w Zachodniej Australii.

Pomysł zbudowania młyna w Albany pojawił się w 1920 r. Artykuł w Albany Advertiser sugerował, że miasto jest mocnym kandydatem ze względu na dobre zaopatrzenie w słodką wodę i lokalne warunki klimatyczne. Miejscowy adwokat, S. G. Haynes, podarował 30 akrów ziemi na realizację tego projektu. W 1921 roku minister przemysłu, John Scaddan, ogłosił, że Albany zostało wybrane spośród lokalizacji w Perth, Bunbury i Collie.

Była to pierwsza przędzalnia wełny zbudowana w stanie Australia Zachodnia. Budowę rozpoczęto w 1923 r. a kamień węgielny położył premier James Mitchell 7 marca. Jeszcze w tym samym roku podpisano umowę na budowę młyna z firmą L. Hinks and Company z Melbourne za 85 000 funtów. Koszt nie obejmował niwelacji terenu ani wzniesienia elektrowni. Hinks zdecydował się na zakup ziemi pod budowę młyna w sąsiedztwie linii kolejowej u podnóża Mount Melville, odrzucając podarowaną ziemię, która znajdowała się zbyt daleko od miasta. Główny budynek miał 352 stopy frontu i 166 stóp szerokości, a jego wnętrze było podzielone na 11 przęseł. Ściany o wysokości 5 m wykonano z żelbetu, a dach z falistego azbestu podtrzymywany był przez 60 stalowych słupów. Zainstalowano dwa kotły Babcock o mocy 400 KM, połączone z kominem o średnicy 30 m.

Została otwarta w 1925 roku jako sposób na zwiększenie zatrudnienia i przyniesienie korzyści ekonomicznych dla regionu Great Southern. Spółka rozpoczęła działalność w 1925 roku z długiem 116 331 funtów wobec udziałowców. W 1926 roku krążyły pogłoski, że młyn jest na skraju zamknięcia, co skłoniło prezesa Ernesta Augustusa Lee Steere'a do wyrażenia w lokalnej prasie swojego zdziwienia tym pomysłem.

Przez większość pierwszych lat działalności młyn przynosił straty. Miejsce budowy było źle wybrane, ponieważ hałas i smog stanowiły stałe problemy dla miasta, a produkowana wełna była zbyt oddalona od rynków zbytu. Sama fabryka okazała się być źle zaprojektowana i nieefektywna.

Na początku 1931 r. dyrektorzy młyna wypowiedzieli 100 pracownikom umowę o pracę z tygodniowym wyprzedzeniem z powodu nadmiaru zapasów. Następnie na okres około sześciu tygodni wstrzymano działalność huty; premier Mitchell ponownie otworzył hutę po spotkaniu z dyrektorami.

W 1934 r. fabryka zatrudniała ponad 120 pracowników, a jej roczny obrót wynosił 150 000 funtów, podczas gdy rok wcześniej było to 54 000 funtów.

W 1953 roku odnotowano roczny zysk w wysokości 17 306 funtów, a w 1954 roku - 24 500 funtów. Prezes, F. T. Heron, ogłosił zamiar dalszego zwiększania wydajności instalacji i sprzętu.

W 1963 r. fabryka była jedną z czterech, które otrzymały kontrakt na produkcję 160 tys. koców wojskowych o łącznej wartości 400 tys. funtów.

Robert Holmes à Court nabył młyn w 1970 r. kiedy groziło mu zamknięcie. Holmes ŕ Court przekonał rząd stanowy do odstąpienia od gwarancji kredytowej w wysokości 500 000 A$ w zamian za utrzymanie młyna w ruchu; następnie przekształcił firmę tak, że znów była finansowo opłacalna. Wkrótce potem nabył firmę Bell Brothers Holdings, która wraz z hutą i innymi interesami została włączona do Bell Group Limited. Inwestycyjne ramię Bell Group, J. N. Taylor, sprzedało walcownię w 1988 r. po tym jak Bell została przejęta przez Bond Corporation. W tamtym czasie roczny obrót przędzalni wynosił 30 milionów dolarów i była ona największą niezależną przędzalnią dywanów w Australii.

W 1996 roku papiernia przeszła pod zarząd komisaryczny, a rząd stanowy zaoferował pomoc innym firmom zainteresowanym zakupem zakładów. Minister rozwoju regionalnego, Hendy Cowan, chciał, aby zakłady stały się bardziej zintegrowanym pionowo przedsiębiorstwem przetwórstwa wełny, produkującym coś więcej niż tylko przędzę.