Steyr-Münichholz subcamp

Obóz koncentracyjny Steyr-Münichholz był jednym z kilku podobozów obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen w Górnej Austrii. Więźniowie byli wywożeni z obozu macierzystego w celu wykorzystania ich siły roboczej do produkcji broni w fabrykach koncernu Steyr-Daimler-Puch oraz do budowy bunkrów przeciwlotniczych w mieście Steyr.

Około 300 więźniów z Mauthausen-Gusen wykonywało prace budowlane w zakładach Steyr od wiosny 1941 r. codziennie przenosząc się między Mauthausen a Steyr. Ze względu na rosnący niedobór pracowników wykwalifikowanych do rozpoczynającej się produkcji silników lotniczych i łożysk kulkowych, jesienią 1941 r. kierownictwo Steyr-Daimley-Puch rozpoczęło lobbing na rzecz przydziału lepiej wykwalifikowanych więźniów z obozów koncentracyjnych i utworzenia lokalnego podobozu. 5 stycznia 1942 r. Georg Meindl, dyrektor generalny Steyr-Daimler-Puch i Brigadeführer SS, napisał do dowódcy SS i policji w regionie Ernsta Kaltenbrunnera: " powinni to być, o ile to możliwe, robotnicy specjalizujący się w rzemiośle metalowym, lub w inny sposób robotnicy, których można przyuczyć do pracy przy maszynach". Codzienne przenoszenie tych więźniów do Mauthausen nie tylko powoduje konieczność większego zaangażowania personelu strażniczego, lecz także zmniejsza wydajność pracy więźniów."

Utworzeniu podobozu na terenie aresztu śledczego w pobliskim Garsten sprzeciwiła się administracja więzienia. W związku z tym wiosną 1942 r. w pobliżu terenu fabryki utworzono prowizoryczny obóz.

Większość więźniów pochodziła z Hiszpanii, Francji, Polski, Włoch, Grecji, Rosji i Czechosłowacji. Ich łączna liczba wahała się między 1000 a 2000. W kwietniu 1945 r. liczba ta wzrosła do 3 090, ponieważ przez miasto przeszło kilka marszów śmierci z więźniami z podobozu Wiener Neustadt.

Wielu więźniów zmarło z powodu niedożywienia, ciągłej pracy w szybkim tempie bez względu na warunki pogodowe oraz braku opieki medycznej. Wielu zginęło także w wyniku nalotów na fabryki Steyr w lutym i kwietniu 1944 r. Dokładna liczba ofiar nie jest jednak znana do dziś. Nazwiska 226 więźniów znajdują się w aktach miejskiego krematorium. Więźniowie, którzy zachorowali, byli zazwyczaj odsyłani do obozu głównego w Mauthausen, gdzie byli zabijani.

Obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie 5 maja 1945 r.

Ostatnie zachowane baraki zostały zburzone przez prywatnego właściciela terenu w 1993 r. zanim podjęto starania o utworzenie miejsca pamięci, co wywołało oburzenie zaniepokojonych mieszkańców.