Afrowiórka pręgowana

Pręgowiec Afrykański, znany naukowo jako Xerus erythropus, to fascynujący gatunek rodzimy dla Afryki. Po raz pierwszy opisany przez Étienne Geoffroy'a Saint-Hilaire'a w 1803 roku, często cytowany jest z binominalnym autorytetem "Desmarest, 1817". Ta średniej wielkości wiewiórka naziemna ma futro w kolorze piaskowo-brązowym lub ciemnobrązowym, z charakterystycznym białym paskiem wzdłuż boków i białawym spodem. Rozpoznano sześć podgatunków tej wiewiórki, która zazwyczaj żyje samotnie lub w parach, poszukując na ziemi nasion, orzechów i korzeni. Są znane z tego, że chowają nadmiar jedzenia pod kamieniami na później.

Mierząc od 22 do 29 centymetrów długości, z ogonem prawie tak długim jak ich ciało, te wiewiórki są naprawdę imponujące. Zamieszkują regiony w całej Afryce, na południe od Sahary i na północ od lasów tropikalnych, rozwijając się w otwartych lasach, sawannach, a nawet w pobliżu terenów uprawnych.

Jako dzienne roślinożercy, Pręgowce Afrykańskie głównie żywią się nasionami, orzechami i korzeniami. Są jednak wszechstronnymi zjadaczami i czasami konsumują plony, jaja, owady i małe zwierzęta. Oznaczają swoje terytoria za pomocą gruczołów zapachowych i budują skomplikowane nory z centralnym gniazdem. Zazwyczaj żyją samotnie lub w parach i komunikują się za pomocą różnych dźwięków i zachowań węchowych. Ich ruchy są dość charakterystyczne, często charakteryzujące się skokowym chodem i ekspresyjnymi ruchami ogona.

Rozmnażanie obejmuje rytuał zalotów, a samice rodzą mioty liczące od dwóch do sześciu młodych. Dzięki ich zdolnościom adaptacyjnym i braku znaczących zagrożeń, Pręgowiec Afrykański jest sklasyfikowany jako gatunek "najmniejszej troski" przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), co wskazuje na stabilną i szeroko rozpowszechnioną populację.