Bermuda Pedestal

Cokół Bermudzki to owalna formacja geologiczna w północnej części Oceanu Atlantyckiego, zawierająca wzniesienia topograficzne Platformy Bermudzkiej, Ławicy Plantagenetów i Ławicy Challengera. Długość cokołu wynosi 50 km, a szerokość 25 km na linii 100 sążni, podczas gdy podstawa ma wymiary 130 km na 80 km na -4200 m. Wokół cokołu znajduje się znacznie większe rozdęcie śródbasenowe, znane jako Wzniesienie Bermudzkie, o wymiarach 900 km na 600 km na konturze głębokości 5000 m. Wyspy Bermudy znajdują się na południowo-wschodnim skraju Pedału Bermudzkiego.

Wiek skorupy oceanicznej otaczającej Bermudy wynosi ok. 120 mln lat, a początkowe wypiętrzenie Wzniesienia Bermudzkiego nastąpiło w środkowym lub późnym eocenie. Erozja trwała od tego czasu do wczesnego oligocenu. Osadzanie się materiału wulkanicznego i erozja zakończyły się opadaniem poniżej poziomu morza w późnym oligocenie. Wulkaniczne podłoże znajduje się na wysokości -75 m na całej platformie i -50 m na wyspie, z wyjątkiem wysokiego punktu w pobliżu Castle Harbour, na wysokości -15 m. Wulkaniczne podłoże składa się z law toleiitowych i intruzywnych płyt lamprofirowych.

Naukowcy od dawna uważają, że Pedestal Bermudzki jest pozostałością dużego wygasłego wulkanu tarczowego, który powstał między 45 a 35 mln lat temu. Powstało wiele teorii wyjaśniających pochodzenie Pedestalu Bermudzkiego. Według jednej z nich powstał on w wyniku aktywności wulkanicznej bermudzkiego hotspotu. Peter R. Vogt i Woo-Yeol Jung proponują natomiast, że Pedestal Bermudzki mógł powstać w wyniku ogólnoświatowej reorganizacji płyt tektonicznych Ziemi, spowodowanej zamknięciem Oceanu Tetydy, kiedy subkontynent indyjski zderzył się z Eurazją.

Wielkość Pedału Bermudzkiego w połączeniu z wiedzą o innych wulkanach śródoceanicznych mówi nam, że wulkan bermudzki pierwotnie sięgał 1000 m nad poziom morza, a obniżenie go do poziomu morza zajęło od trzech do dziesięciu milionów lat.