Zupa szczawiowa

Zupa szczawiowa to klasyka wielu kuchni Europy Wschodniej, w tym kuchni żydowskiej Aszkenazyjskiej, białoruskiej, estońskiej, węgierskiej, łotewskiej, litewskiej, rumuńskiej, ormiańskiej, polskiej, rosyjskiej i ukraińskiej. Ta kwaskowata zupa jest zazwyczaj przygotowywana na bazie wody lub bulionu, świeżych liści szczawiu i odrobiny soli. Często wzbogaca się ją innymi zieleninami, takimi jak szpinak, boćwina, pokrzywa, mniszek lekarski, podagrycznik czy czosnek niedźwiedzi, aby dodać smaku i zwiększyć wartość odżywczą. Nazywana różnie, w zależności od języka, jako "schav" "shchav" "shav" lub "shtshav" w językach jidysz i słowiańskich, zupa szczawiowa jest wszechstronnym daniem.

Do zupy często dodaje się żółtka jaj, ziemniaki, marchew, korzeń pietruszki, ryż, a czasem również buraki. Wybór między bulionem a wodą może zależeć od regionu. Zupę często podaje się z łyżką śmietany (kwaszonej śmietany) i można ją serwować zarówno na gorąco, jak i na zimno. Unikalny kwaśny smak zupy pochodzi od kwasu szczawiowego zawartego w liściach szczawiu, nadając jej charakterystyczny "garbnikowy" smak.

W kuchni rosyjskiej zupa szczawiowa bywa pieszczotliwie nazywana "zielonym szczi" lub "zielonym barszczem" w odróżnieniu od popularnego barszczu z buraków. Słowo "szczaw" wywodzi się z prasłowiańskiego określenia tej rośliny. Historycznie, w starych rosyjskich książkach kucharskich zupa była nazywana po prostu "zieloną zupą."

Zupa szczawiowa to wszechstronne danie, które doskonale sprawdza się zarówno jako ciepły, rozgrzewający posiłek, jak i orzeźwiająca, schłodzona opcja. Jej unikalny smak i zdolność do adaptacji czynią ją cenionym elementem tradycji kulinarnych Europy Wschodniej.