Papraća Monastery

Klasztor Papraća to serbski klasztor prawosławny pod wezwaniem Zwiastowania Pańskiego, położony we wsi Papraća u źródeł rzeki o tej samej nazwie, niedaleko miejscowości Šekovići we wschodniej Republice Serbskiej, w Bośni i Hercegowinie. Data jego założenia nie jest znana, ale współczesne dokumenty osmańskie świadczą o tym, że klasztor istniał już w pierwszej połowie XVI wieku.

W XVI i XVII w. mnisi z Papramy utrzymywali kontakty z władcami Rosji i często podróżowali do tego kraju, aby zbierać fundusze i datki. W 1551 r. mnisi udali się do Moskwy przez Wołyń w Wielkim Księstwie Litewskim, gdzie otrzymali rękopis Ewangelii od księcia Dymitra Sanguszki, wnuka serbskiego despoty Jovana Brankovicia. Kilka lat później, również na Wołyniu, inna grupa mnichów z Papramy otrzymała psałterz od niejakiego Nikoli Serba. W 1559 roku mnisi z Papramy pomogli w budowie nowego kościoła w klasztorze Tronoša w zachodniej Serbii. W 1645 r. car Rosji Aleksy Michajłowicz wydał przywilej zezwalający mnichom z Papramy na zbieranie datków w Rosji raz na osiem lat. Udało im się wyjechać do Rosji nawet w czasie wielkiej wojny tureckiej.

Klasztor został opuszczony i zrujnowany po wojnie austriacko-tureckiej w latach 1716-18. Kościół został odbudowany w 1853 r. po uzyskaniu zgody władz osmańskich na prace budowlane. W odbudowie pomogły fundusze Serbów z Sarajewa. W następnych latach kościół był dalej odnawiany, a w 1869 r. został konsekrowany. Życie monastyczne w Papracie przywrócono w 1880 roku. Podczas II wojny światowej klasztor został zrujnowany, a jego kosztowności rozkradzione. W 1954 r. został częściowo wyremontowany, głównie dzięki staraniom mniszki Varvary Božić z klasztoru w Tavnej. Po kolejnych remontach został poświęcony 21 września 1975 roku. W 2005 r. klasztor Papraća został uznany za Pomnik Narodowy Bośni i Hercegowiny.