Cemitério Dom Bosco, Franco da Rocha

Cmentarz Perus, obecnie przemianowany na Wzgórze Męczenników, to nekropolia położona w północnej części miasta São Paulo, na skraju podprefektury o tej samej nazwie, w pobliżu granicy z miastem Caieiras. Został otwarty w 1971 r. przez ówczesnego burmistrza Paulo Malufa, aby spełnić wieloletnie oczekiwania mieszkańców tej części gminy São Paulo, którzy chcieli mieć cmentarz w niedalekiej odległości. Cmentarz zajmuje powierzchnię około 254 000 metrów kwadratowych.

W okresie dyktatury wojskowej na cmentarzu dokonywano potajemnych pochówków członków organizacji zbrojnych walczących z dyktaturą wojskową, którzy zginęli w wyniku działań organów represji, takich jak DOI-CODI, a także wielu osób zabitych przez szwadrony śmierci nowo zorganizowanej Żandarmerii Wojskowej. W 1969 roku burmistrz São Paulo, Paulo Maluf, i dyrektor Stołecznego Instytutu Medycyny Prawnej, Harry Shibata, rozważali nawet możliwość wybudowania na cmentarzu pieca krematoryjnego. Pracownicy Miejskiego Zakładu Pogrzebowego odbyli podróże do innych krajów w celu przeanalizowania propozycji i nawiązali kontakt z brytyjską firmą specjalizującą się w budowie dwóch pieców krematoryjnych na potrzeby cmentarza. Firma nie przyjęła jednak zlecenia, ponieważ, świadoma momentu gwałtownych represji promowanych przez państwo, uznała za podejrzany fakt, że projekt pieców nie przewidywał kaplicy ani żadnego miejsca, w którym można by publicznie oglądać ciała przeznaczone do kremacji. Krematorium miało powstać w 1975 roku na cmentarzu w Vila Alpina.

Cmentarz znany jest z pochówku osób skromnego pochodzenia, ze względu na swoje położenie i cenę, został zbudowany z myślą o grzebaniu ciał osób niezamożnych i niezidentyfikowanych, obecnie chowanych jest tu średnio 12 osób dziennie, ma 45 tys. grobów i ponad sto pięćdziesiąt tysięcy pochówków na całej swojej długości. Dysponuje również miejscem na stypę w sześciu dobrze utrzymanych salach i na obszernym parkingu, przeprowadza średnio osiem styp dziennie i posiada kaplicę ekumeniczną.

Stał się znany z tego, że w latach 70. XX wieku pochowano w nim ponad 1000 potajemnych osób zaginionych z przyczyn politycznych. Pochowano ich w dwóch tajnych grobach. W tym czasie w kraju panowała dyktatura wojskowa, która prześladowała przeciwników politycznych i myślicieli sprzecznych z jej ideałami.

W 1993 r. ówczesna burmistrz Luiza Erundina odsłoniła w tym miejscu pomnik ku czci tych ofiar. Tablica pamiątkowa ufundowana przez burmistrz Luizę Erundinę i Komisję Rodzin Zaginionych Więźniów Politycznych ku czci więźniów politycznych pochowanych na cmentarzu w Perus.