Cukrzyk

Systematyka

Wyróżniono ponad czterdzieści podgatunków C. flaveola. Jeden z nich występujący na wyspie Saint Vincent jest całkowicie czarny. Pod względem ubarwienia pojawiły się teorie, by podzielić go na 9 gatunków.

• cukrzyk bahamski (C. flaveola bahamensis) – Bahamy.
• cukrzyk wyspowy (C. flaveola caboti) – wschodni Jukatan i pobliskie wyspy.
• cukrzyk zwyczajny (C. flaveola flaveola) – Jamajka.
• C. flaveola sharpei – Kajmany.
• C. flaveola bananivora – Haiti i pobliskie wyspy.
• C. flaveola nectarea – Tortuga.
• C. flaveola portoricensis – Portoryko.
• C. flaveola sanctithomae – północne Wyspy Dziewicze.
• C. flaveola newtoni – Saint Croix.
• cukrzyk tropikalny (C. flaveola bartholemica) – północne i środkowe Małe Antyle.
• C. flaveola martinicana – Martynika i Saint Lucia.
• C. flaveola barbadensis – Barbados.
• C. flaveola atrata – Saint Vincent.
• C. flaveola aterrima – Grenada i Grenadyny.
• C. flaveola uropygialis – Aruba i Curaçao.
• C. flaveola tricolor – Wyspa Providencia.
• C. flaveola oblita – Wyspa San Andrés.
• cukrzyk szarogardły (C. flaveola mexicana) – południowo-wschodni Meksyk do zachodniej Panamy.
• C. flaveola cerinoclunis – Wyspy Perłowe.
• C. flaveola columbiana – wschodnia Panama do południowo-zachodniej0 Kolumbii i południowej Wenezueli.
• C. flaveola bonairensis – Bonaire.
• C. flaveola melanornis – wyspa Cayo Sal (na północ od Wenezueli).
• C. flaveola lowii – wyspa Los Roques (na północ od Wenezueli).
• C. flaveola ferryi – Tortuga.
• C. flaveola frailensis – wyspy Los Frailes i Los Hermanos (na północ od Wenezueli).
• C. flaveola laurae – Los Testigos.
• C. flaveola luteola – wybrzeża północnej Kolumbii i północnej Wenezueli, Trynidad i Tobago.
• C. flaveola obscura – północno-wschodnia Kolumbia i zachodnia Wenezuela.
• C. flaveola minima – wschodnia Kolumbia i południowa Wenezuela do Gujany Francuskiej i północno-środkowej Brazylii.
• C. flaveola montana – Andy w północno-zachodniej Wenezueli.
• C. flaveola caucae – zachodnia Kolumbia.
• C. flaveola gorgonae – Wyspa Gorgona (na zachód od Kolumbii).
• C. flaveola intermedia – południowo-zachodnia Kolumbia, zachodni Ekwador i północne Peru oraz na wschód do południowej Wenezueli i zachodniej Brazylii.
• C. flaveola bolivari – wschodnia Wenezuela.
• C. flaveola guianensis – południowo-wschodnia Wenezuela do Gujany.
• C. flaveola roraimae – południowo-wschodnia Wenezuela, południowo-zachodnia Gujana i północna Brazylia.
• C. flaveola pacifica – wschodnie Peru.
• C. flaveola magnirostris – północne Peru.
• C. flaveola dispar – północno-środkowe Peru do zachodniej Boliwii.
• C. flaveola chloropyga – wschodnio-środkowe Peru do centralnej Boliwii i na wschód do wschodniej Brazylii, północny Urugwaj, północno-wschodnia Argentyna i Paragwaj.
• C. flaveola alleni – wschodnia Boliwia do środkowej Brazylii.

Morfologia i ekologia

Długość ciała 11 cm, waga 811. Ma zakrzywiony dziób, przystosowany do pobierania nektaru z kwiatów. W odróżnieniu od kolibrów nie potrafi zawisać w powietrzu; odwiedzając kwiat, zawsze przysiada. Poza nektarem odżywia się czasami owocami i owadami. Chętnie korzysta z wywieszonych dla kolibrów pojemniczków ze słodką wodą. Głęboko rowkowany język służy mu do wysysania nektaru. Przekłuwa dziobem kwiaty, czasami również owoce, wypijając ich sok. Zasiedla wszelkie środowiska z bujną roślinnością, także ogrody. Nieczęsto spotykany w wysokich lasach.

Na obszarze swojego występowania często odwiedza ludzkie siedziby i daje się łatwo oswoić. Obie płci są podobnie ubarwione. Zazwyczaj żyje pojedynczo lub parami, a pary utrzymują tylko luźny kontakt. Buduje w krzewie zamknięte gniazdo, często wykorzystuje je jako miejsce na nocleg. Samica sama wysiaduje 3-6 jaj. Pary śpią w osobnych gniazdach, ale grupy mogą czasami spać w jednym.