Pasówka obrożna

Znaczenie nazwy naukowej

Nazwa rodzajowa, Zonotrichia, pochodzi od greckich słów zone (opaska, pasek) oraz thrix, thrikhos (włosy). Nazwa gatunkowa capensis oznacza "przylądkowy" i odnosi się, w tym przypadku, do Meksyku.

Podgatunki i zasięg występowania

Wyróżnia się 29 podgatunków o następującym zasięgu występowania:

• Z. c. septentrionalis Griscom, 1930 - południowy Meksyk do Salwadoru i Hondurasu
• Z. c. antillarum (Riley, 1916 - Dominika
• Z. c. orestera Wetmore, 1951 - centralna Panama
• Z. c. costaricensis Allen, JA, 1891 - Kostaryka do Kolumbii i Wenezueli
• Z. c. insularis (Ridgway, 1898) - Antyle Holenderskie
• Z. c. venezuelae Chapman, 1939 - północna i centralna Wenezuela
• Z. c. inaccessibilis Phelps & Phelps Jr, 1955 -Serra do Imeri (płd. Wenezuela)
• Z. c. perezchinchillorum (Phelps Jr & Aveledo, 1984) - Cerro Marahuaca (płd. Wenezuela)
• Z. c. roraimae (Chapman, 1929) - centralna Kolumbia, południowa i wschodnia Wenezuela, zachodnia Gujana i północna Brazylia
• Z. c. macconnelli Sharpe, 1900 - szczyt Roraima (płd.-wsch. Wenezuela)
• Z. c. capensis (Statius Müller, 1776) - północno-wschodnia Gujana Francuska
• Z. c. bonnetiana Stiles, 1995 - południowa Kolumbia
• Z. c. tocantinsi Chapman, 1940 - wschodnio-centralna Brazylia na południe od Amazonki
• Z. c. novaesi Oren, 1985 - Serra dos Carajás (wsch. Brazylia)
• Z. c. matutina (Lichtenstein, 1823) - północno-wschodnia i centralna Brazylia do wschodniej Boliwii
• Z. c. subtorquata Swainson, 1837 - południowo-centralna i południowo-wschodnia Brazylia, wschodni Paragwaj, północno-wschodnia Argentyna i Urugwaj
• Z. c. illescasensis Koepcke, 1963 - Cerro Illescas (płn.-zach. Peru)
• Z. c. markli Koepcke, 1971 - niziny północno-zachodniego Peru
• Z. c. huancabambae Chapman, 1940 - północne i centralne Peru
• Z. c. peruviensis (Lesson, 1834) - zachodnie Peru
• Z. c. pulacayensis (Ménégaux, 1908) - centralne Peru do centralnej Boliwii i północno-zachodniej Argentyny
• Z. c. carabayae Chapman, 1940 - wchodnie zbocza Andów od centralnego Peru do centralnej Boliwii
• Z. c. antofagastae Chapman, 1940 - północne Chile
• Z. c. arenalensis (Nores, 1986) - północno-zachodnia Argentyna
• Z. c. sanborni Hellmayr, 1932 - wysokie części Andów w Chile i zachodniej Arhgentynie
• Z. c. hypoleuca (Todd, 1915) - południowa i wschodnia Boliwia, półniocna Argentyna
• Z. c. choraules (Wetmore & Peters, JL, 1922) - zachodnio-centralna Argentyna
• Z. c. chilensis (Meyen, 1834) - centralne Chile i południowo-centralna Argentyna
• Z. c. australis (Latham, 1790) - południowe Chile i południowa Argentyna

Morfologia

Długość ciała wynosi 14-15 cm, zaś masa ciała 20-25 cm. Samicę cechują nieco mniejsze wymiary. Dziób mierzy około 13,2 mm, skrzydło 169 mm, sterówki 61 mm zaś skok ok. 20,3 mm. Wygląd różni się nieznacznie w zależności od podgatunku. Środkowy pasek ciemieniowy jasny, zaś boczne czarniawe. Brew jasna, natomiast pasek policzkowy, przyżuchwowy i podbródkowy ciemne. Broda biała. Na karku i gardle rdzawa obroża (na gardle nie zawsze obecna). Spód ciała brudnobiały. Pióra na grzbiecie w środku czarne, na bocznych krawędziach rdzawobrązowe. Podobny wzór na pokrywach skrzydłowych, lecz rdzawe są jedynie na chorągiewkach zewnętrznych. Lotki na chorągiewkach zewnętrznych żółtawe, na wewnętrznych jasne; poza tym szare. Sterówki ciemne, nieznacznie rdzawo obrzeżone, na końcach na chorągiewkach zewnętrznych białawe. Nogi i stopy różowawe, dziób ciemny. U samicy brak wyraźnej obroży, głowa bardziej szarobrązowa, na piersi brązowawe plamki.

Habitat

Występuje na wysokości do 4000 m n.p.m. w Kostaryce do 600 m n.p.m. Zasiedla przeważnie półotwarte tereny trawiaste, z drzewami i krzewami, a także ogrody i parki, niekiedy obszary zalesione z przejaśnieniami.

Behawior

Przebywa samotnie lub w niewielkich stadach. Szukając pożywienia przebywa na ziemi lub na krzewach (albo na ich wysokości). Śpiewając, siada na kamieniu lub krzewie; w obszarach trawiastych także na kwiatostanie traw. Żywi się głównie ziarnami oraz małymi owadami.

Lęgi

Na pasówkach obrożnych często pasożytuje starzyk granatowy (Molothrus bonariensis).

Okres lęgowy zmienia się w zależności od regionu, pory deszczowej i dostępności pożywienia. Gniazdo w kształcie kubeczka, budowane tylko przez samicę, mieści się na ziemi, krzewie lub w zagłębieniu w skale. Budulec stanowią trawy i korzenie, wyściółkę zaś cienkie trawy i włosie. W lęgu 2-3 jaja o barwie niebieskozielonej, rdzawo i szaro nakrapiane. Wymiary to około 1,905-2,311 na 1,524-1,651 cm. Inkubacja trwa 12-14 dni, wysiaduje jedynie samica. Pisklęta opuszczają gniazdo po 9-11 dniach od wyklucia. W ciągu sezonu wyprowadza dwa legi.