Snezhnika, Park Narodowy Pirynu

Śnieżnika to lodowiec w górach Pirin w Bułgarii, pozostałość po dawnym lodowcu Vihren. Lodowiec leży na wysokości od 2425 do 2480 m n.p.m. w głębokim kotle Golemiya Kazan, u stromego północnego podnóża Vihrenu, najwyższego szczytu Pirinu. Ze względu na stosunkowo łatwy dostęp i położenie wzdłuż popularnego szlaku turystycznego, Śnieżka jest najbardziej znanym lodowcem w Bułgarii. Średnia powierzchnia Śnieżnika wynosi 0,01 km2, a w 2006 roku jego objętość wynosiła 30 000 m3.

Długość Śnieżnika waha się od 70 do 100 metrów, a szerokość od 40 do 90 metrów. Jej jodła ma u podstawy grubość 8-11 m, a pokrywa śnieżna, która jest w większości zasilana przez śnieg lawinowy, może mieć w marcu i kwietniu nawet 20 metrów głębokości. Szerokość geograficzna Śnieżnika 41°46′09″ N czyni go najbardziej wysuniętym na południe masywem lodowcowym w Europie; pobliski lodowiec Banski Suhodol pod Koncheto, choć większy, znajduje się nieco dalej na północ.

Śnieżka leży w skierowanym na wschód zagłębieniu przylegającym do prawie pionowej północnej ściany Vihrenu i jest otoczona z trzech stron moreną lub morenopodobnym rumowiskiem skalnym. Północna ściana Vihrenu zaopatruje Śnieżnikę w śnieg lawinowy. Silne zacienienie wysokiej pionowej ściany i wysokie albedo jej białego marmuru, a także skrasowiałe dno zagłębienia stwarzają odpowiednie warunki dla zlodowacenia.

Śnieżnik istnieje nieprzerwanie co najmniej od czasów małej epoki lodowcowej, kiedy to prawdopodobnie osiągnął maksymalną powierzchnię 0,93 ha, a jego wiek szacuje się na ponad 500 lat. Chociaż jej wielkość zmienia się znacznie z roku na rok, od połowy XX do XXI wieku pozostawała względnie stabilna, pomimo niskich opadów oraz stosunkowo wysokiej i rosnącej średniej rocznej temperatury. Śnieżnika wykazuje mniejszą zmienność w wielkości niż lodowce i glacjały Albanii i Czarnogóry, które leżą na niższych wysokościach i zależą od większych opadów. Poza tym Śnieżka ma topografię bardzo zbliżoną do tych lodowców oraz do lodowca Calderone w Apeninach.

Obecność wieloletniego śniegu w Pirinie jest udokumentowana od lat 20. ubiegłego wieku. Pierwsze dogłębne badania Śnieżnika pochodzą z lat 1957-61 i zostały przeprowadzone przez Vladimira Popova z Instytutu Geografii Bułgarskiej Akademii Nauk. Dalsze badania były prowadzone przez zespół pod kierunkiem Karstena Grunewalda z Centrum Badań Krajobrazu w Dreźnie w Niemczech w latach 1994-2007.