City Garden, Sofia

Ogród Miejski jest najstarszym i najbardziej centralnym ogrodem publicznym w Sofii, stolicy Bułgarii, istniejącym od 1872 roku. Znajduje się pomiędzy bulwarem Cara Osvoboditela od północy, ulicą Knyaz Aleksandra Battenberga od zachodu i ulicą Józefa Władimirowicza Gourko od południa, w historycznym centrum miasta.

Pierwotnie urządzony w ostatnich latach osmańskiego panowania nad Bułgarią, został radykalnie przekształcony zaraz po wyzwoleniu Bułgarii w 1878 r. i wyborze Sofii na stolicę w następnym roku przez architekta miejskiego Antonina Kolářa z inicjatywy tymczasowego gubernatora Pyotra Alabina. Zreorganizowano sieć alejek, dodano nowe rośliny, a także niskie drewniane ogrodzenie, kawiarnię i kiosk dla muzyków. Początkowo ogród nazwano Ogrodem Aleksandra II na cześć rosyjskiego cara Aleksandra II, który był inicjatorem wojny rosyjsko-tureckiej w latach 1877-78, która doprowadziła do wyzwolenia Bułgarii.

Do końca XIX wieku Ogród Miejski był wielokrotnie reorganizowany i rozbudowywany. Wśród znanych ogrodników, którzy nad nim pracowali, byli Karl Betz, Daniel Neff i Iliya Todorov, którzy ukształtowali wygląd ogrodu, jaki zachował się do II wojny światowej.

Po wybudowaniu nieistniejącego już Mauzoleum Georgija Dimitrowa wkrótce po rozpoczęciu powojennych rządów komunistycznych w Bułgarii nastąpiły liczne gruntowne reorganizacje, m.in. w 1951 i 1959 r. przez Sugarewa i R. Robewa oraz w 1976 i 1978 r. przez A. Agurę. Doprowadziły one do skierowania ogrodu nie w stronę dawnego pałacu królewskiego, jak to miało miejsce wcześniej, lecz w stronę Teatru Narodowego im. Iwana Wazowa. Nowa kompozycja często była sprzeczna z pierwotnym planem, a Ogród Miejski stracił w tym czasie swoje terytorium i kluczowe elementy architektoniczne.

Obecnie Ogród Miejski jest nie tylko popularnym miejscem odpoczynku dla mieszkańców stolicy, ale także ulubionym miejscem szachistów amatorów, których regularnie można spotkać w małym ogródku przed Teatrem Narodowym. Było to również miejsce, gdzie 27 sierpnia 1895 r. zebrała się grupa około 300 osób, aby pod przewodnictwem pisarza Aleko Konstantinowa wspiąć się na Czarną Górę w Witoszy, co uważa się za datę narodzin turystyki w Bułgarii.