Gornja Rijeka concentration camp, Križevci

W czasie II wojny światowej w Jugosławii, gdy wieś Gornja Rijeka w Chorwacji była częścią Niezależnego Państwa Chorwackiego, znajdował się tu obóz koncentracyjny.

W okresie od listopada 1941 r. do wiosny 1942 r. internowano tam wiele kobiet, niektóre z nich z dziećmi; populację obozu szacowano na 200-400 osób w danym momencie. W lutym 1942 r. grupa Diany Budisavljević za pośrednictwem rządu i Czerwonego Krzyża uratowała stamtąd 11 dzieci, a w marcu grupa 147 serbskich kobiet i dzieci została przeniesiona z Gornja Rijeka do obozu koncentracyjnego w Loborgradzie, a następnie do Zagrzebia i Zemunu, a następnie do obozów w Niemczech i Serbii. W kwietniu pozostałe serbskie kobiety zostały przeniesione do Loborgradu, a następnie zwolnione. W Gornja Rijeka pozostały 73 Żydówki i 7 katoliczek. Te ostatnie, zatrzymane za "propagandę komunistyczną", zostały wkrótce przeniesione do obozu koncentracyjnego Stara Gradiška, podczas gdy te pierwsze w maju 1942 r. przeniesiono do Loborgradu, pustosząc tym samym ośrodek w Gornja Rijeka.

24 czerwca 1942 r. przeniesiono do niego około 100 chłopców z jednego z obozów koncentracyjnych w Jasenovacu, prowadzonego przez członków Młodzieży Ustaszy, a 4 lipca przybyło kolejnych 200 chłopców i dziewcząt z obozu koncentracyjnego w Starej Gradišce. Od czerwca 1942 r. w obozie przebywało około 400 sierot pozostałych po ofensywie kozarskiej.

Po wybuchu epidemii tyfusu plamistego, który spowodował śmierć około 140 dzieci, strażnicy obozowi opuścili teren obozu w sierpniu 1942 r. a działacze i lekarze Chorwackiego Czerwonego Krzyża ewakuowali około 200 ocalałych dzieci 14 sierpnia 1942 r. do szpitali w Zagrzebiu i obozu dziecięcego w Jastrebarsku.