Ratac Abbey, Sutomore

Ratac lub Opactwo Ratac było ufortyfikowanym kompleksem klasztornym na wybrzeżu półwyspu między Bar i Sutomore we współczesnej Czarnogórze. Opactwo Ratac podlegało rzymskokatolickiej archidiecezji Bar, choć stosunki między opatami z Rataca a arcybiskupami Baru nie zawsze były dobre.

Zgodnie z dokumentami nadanymi Ratacowi przez władców Serbii z dynastii Nemanjić, w Ratacu znajdował się szpital, w którym leczono ludzi żyjących w ubóstwie. W połowie XV wieku w szpitalu tym leczono osoby zarażone trądem.

Najstarsze źródło, które wspomina o Ratacu, pochodzi z 1247 r. choć prawdopodobnie istniał on znacznie wcześniej. 15 marca 1306 r. serbski król Uroš II Milutin wystawił Ratacowi przywilej, w którym wyznaczył swojego syna Stefana na swojego przyszłego następcę.

Budowę nowego kościoła w obrębie istniejącego już kompleksu klasztornego rozpoczęto w 1347 roku.

Na początku pierwszej wojny scutarińskiej Ratac został zdobyty przez Wenecjan. W 1407 r. przedstawiciele Republiki Weneckiej i Balša III spotkali się na terenie posiadłości Ratac w celu podjęcia negocjacji pokojowych. Podczas negocjacji w czerwcu 1408 r. Wenecjanie nalegali, aby zatrzymać Ratac w swoim posiadaniu.

Traktat z Vučitrn, podpisany 22 kwietnia 1426 r. w Vučitrn między Republiką Wenecką a Despotatem Serbskim, formalnie kończył drugą wojnę w Scutari. Na mocy tego traktatu Wenecja przekazała Ratac despotatowi serbskiemu. Ratac znalazł się na liście serbskich żądań prawdopodobnie pod wpływem nacisków mieszkańców Baru na serbskich negocjatorów.

Od 1443 r. ponownie znajdował się pod kontrolą Wenecji, aż do 1571 r. kiedy to został zniszczony przez Turków osmańskich.

W XV wieku opatem klasztoru Ratac był Georgius Pelino, jeden z najbardziej znanych duchownych i przedsiębiorców swoich czasów. Pelinović nie był jedynym opatem opactwa Ratac. Według jednego z weneckich raportów z 1445 r. w Ratacu było dwóch opatów, którzy dzielili się dochodami opactwa. Pelinović zdołał usunąć swojego współpracownika i nadal zarządzał klasztorem samodzielnie. Kiedy pod koniec XVI wieku jurysdykcja benedyktyńskiego klasztoru Ratac upadła, obrządek prawosławny zaczął się umacniać na terenie katolickich parafii Spič, Sozina i Kastel Lastva, które podlegały jurysdykcji tego klasztoru. Duchowieństwo prawosławne i wierni prawosławni zaczęli w tym samym czasie wykorzystywać do swoich obrzędów kościoły katolickie na tym terenie.