Jaszczurka żyworodna

Jaszczurka żyworodna, naukowo znana jako Zootoca vivipara, to fascynujący gad pochodzący z Eurazji. Co sprawia, że jest wyjątkowa, to jej metoda rozmnażania: w przeciwieństwie do większości jaszczurek, które składają jaja, jaszczurka żyworodna rodzi młode już w pełni ukształtowane. Jest to jedyny przedstawiciel rodzaju Zootoca.

Jedną z unikalnych cech tych jaszczurek jest ich polimorfizm kolorystyczny, zwłaszcza wśród samic. Oznacza to, że samice mogą występować w różnych barwach, a naukowcy rozpatrują różne teorie wyjaśniające genetyczne przyczyny tego zjawiska. Badania sugerują, że interakcje społeczne mają istotny wpływ na ubarwienie samic, szczególnie w kontekście godów i rozmnażania.

Jeśli chcesz zidentyfikować jaszczurkę żyworodną, zauważysz, że zazwyczaj mają one długość ciała mniejszą niż 12 cm, a ich ogony mogą być dwukrotnie dłuższe niż reszta ciała. Samce są zazwyczaj smuklejsze od samic, które często wykazują ciemne paski i plamy. Te jaszczurki są szeroko rozpowszechnione w Europie i Azji, od Irlandii po Hokkaido i Sachalin. Żyją w różnorodnych siedliskach, od wysokich Alp po obszary nizinne.

Pod względem zachowania te jaszczurki są owadożerne, żywią się bezkręgowcami. Wygrzewają się na słońcu, aby regulować swoją temperaturę ciała. Sezon godowy przypada na kwiecień lub maj, a młode rozwijają się wewnątrz samicy przez około trzy miesiące przed urodzeniem. Interesujące jest to, że podczas gdy większość populacji rodzi żywe młode, niektóre południowe populacje składają jaja. W chłodniejszych północnych regionach te jaszczurki hibernują zimą.

Warianty kolorystyczne wśród samic Zootoca vivipara były intensywnie badane. Różne morfy kolorystyczne—takie jak żółta, pomarańczowa i mieszana—wykazują różne poziomy przystosowania. Czynniki takie jak gęstość zaludnienia i warunki środowiskowe mogą wpływać na to, które morfy kolorystyczne są bardziej preferowane. Każda morfa kolorystyczna ma swoje własne zalety w kontekście wielkości miotu, sukcesu rozrodczego i wskaźników przeżywalności.