Szponiastonóg jałowcowy

Dżibutyjski przepiórnik, znany również jako dżibutyjski frankolin, to krytycznie zagrożony ptak z rodziny bażantowatych (Phasianidae). Pochodzący z Dżibuti na Rogu Afryki, wyróżnia się szarobrązowym upierzeniem ozdobionym białymi prążkami oraz czarnymi znakami na głowie. Ma krótki ogon, osiąga około 35 cm długości i waży około 940 gramów.

Dżibutyjskiego przepiórnika można zazwyczaj spotkać w subtropikalnych lub tropikalnych suchych lasach na dużych wysokościach, zwłaszcza tych zdominowanych przez jałowce afrykańskie. Jednakże, w miarę jak te lasy zanikają, ptak ten przystosował się do innych siedlisk, takich jak lasy bukszpanowe. Obecnie znany jest tylko z dwóch lokalizacji w Dżibuti, z których jedna nie została jeszcze w pełni zbadana. Dieta przepiórnika obejmuje jagody, nasiona i termity, a okres lęgowy przypada na miesiące od grudnia do lutego. Niszczenie siedlisk spowodowane działalnością człowieka, taką jak nadmierne wypasanie, stanowi poważne zagrożenie dla jego przetrwania.

Pod względem taksonomicznym, dżibutyjski przepiórnik należy do rodzaju Pternistis w rodzinie Phasianidae. Został po raz pierwszy zebrany w 1952 roku i początkowo opisany jako Francolinus ochropectus. Chociaż istniały pewne kontrowersje co do jego statusu jako odrębnego gatunku, obecnie jest on uznawany za taki. Badania filogenetyczne molekularne wykazały nawet, że jest blisko spokrewniony z frankolinem Erckela. Dżibutyjski przepiórnik nie ma uznanych podgatunków i był znany pod różnymi nazwami, w tym ochrowo-pierśnym frankolinem oraz frankolinem Tadjoura.

Jeśli chodzi o siedlisko, ptak ten jest ograniczony do Dżibuti, żyjąc w lasach jałowcowych na wysokościach między 700 a 1780 metrów. Jest płochliwy, często ukrywa się w gęstej roślinności, aby uniknąć wykrycia. Trwają działania ochronne mające na celu odtworzenie lasów jałowcowych, przeprowadzenie badań populacyjnych i zwiększenie świadomości na temat zagrożeń dla tego ptaka.

Dżibutyjski przepiórnik jest krytycznie zagrożony, głównie z powodu gwałtownego spadku populacji spowodowanego niszczeniem siedlisk. Nadmierne wypasanie, zmiany klimatyczne, polowania i zakłócenia ze strony człowieka stanowią istotne zagrożenia. Inicjatywy ochronne obejmują odtwarzanie siedlisk i badania populacyjne. Ptak ten ma również znaczenie kulturowe dla lokalnych społeczności i był nawet przedstawiany na znaczkach pocztowych.