Intramuros, Manila

Intramuros to historyczny, otoczony murami obszar o powierzchni 0,67 km2 znajdujący się na terenie miasta Manila, stolicy Filipin. Jest zarządzany przez Administrację Intramuros z pomocą władz miejskich Manili.

Obecne Intramuros to wielowiekowa dzielnica historyczna, w całości otoczona fortyfikacjami, która w czasach Imperium Hiszpańskiego była uważana za całe miasto Manila. Inne miasta i arrabales położone poza murami, które obecnie są dzielnicami Manili, nazywano extramuros i były to niezależne miasta, które zostały włączone do miasta Manila dopiero na początku XX wieku. Intramuros służyło jako siedziba rządu Kapitanatu Generalnego Filipin, królestwa wchodzącego w skład Imperium Hiszpańskiego, w którym urzędował gubernator generalny kolonii od jej założenia w 1571 r. do 1865 r. oraz Prawdziwa Audiencja Manili do końca rządów hiszpańskich podczas rewolucji filipińskiej w 1898 r.

To otoczone murami miasto było również uważane za religijne i edukacyjne centrum Hiszpańskich Indii Wschodnich. Pierwotne kampusy Uniwersytetu Santo Tomas, najstarszego uniwersytetu w Azji, oraz Ateneo de Manila znajdowały się w Intramuros, zanim zostały przeniesione odpowiednio w 1927 i 1932 roku; dziś w tej okolicy nadal znajdują się główne kampusy Uniwersytetu Miasta Manila, Colegio de San Juan de Letran, Uniwersytetu Mapúa, Filipińskiego Kolegium Szkolenia Morskiego, Colegio de Santa Rosa oraz Liceum Manilskiego. Intramuros było również centrum gospodarczym, a jego port na dzisiejszym Plaza Mexico był azjatyckim centrum handlu galeonami z Manili, przewożącymi towary do i z Acapulco w dzisiejszym Meksyku.

Budowa hiszpańskiego murowanego miasta rozpoczęła się na polecenie hiszpańskiego rządu cesarskiego pod koniec XVI wieku w celu ochrony miasta przed obcymi najazdami. Zastąpiło ono starą prehiszpańską osadę Maynila położoną wzdłuż brzegów Zatoki Manilskiej, przy wejściu do rzeki Pasig. W pobliżu ujścia rzeki Pasig znajduje się Fort Santiago, który wraz z szeregiem murów obronnych i bram ufortyfikował miasto przed kolejnymi najazdami. Na początku XX wieku, pod zarządem amerykańskich władz kolonialnych, rekultywacja terenu i budowa Portu Południowego w Manili spowodowały przesunięcie linii brzegowej na zachód i zasłoniły mury i fort od strony zatoki, a fosa otaczająca fortyfikacje została osuszona i zamieniona w rekreacyjne pole golfowe.

Bitwa o Manilę w 1945 roku całkowicie zrównała z ziemią Intramuros. Gdy okupująca miasto Cesarska Armia Japońska stawiała ostatni opór zwycięskim wysiłkom żołnierzy alianckich i filipińskiej partyzantki, ciężkie bombardowania artyleryjskie zniszczyły osiem kościołów, mury, uniwersytety, domy i budynki rządowe zbudowane przez wieki w hiszpańskiej architekturze kolonialnej; jedynie kościół San Agustin, najstarszy stojący kościół na Filipinach, przetrwał bombardowanie Manili w nienaruszonym stanie i został później wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Mimo że zaraz po wojnie rozpoczęto odbudowę miasta, wiele z jego oryginalnych zabytków zaginęło do dziś; pod zarządem Intramuros wciąż trwa proces powojennej rekonstrukcji i odnowy dziedzictwa kulturowego.

W 1951 r. Intramuros, w tym Fort Santiago, został uznany za narodowy zabytek historyczny. Fortyfikacje Intramuros, pod nazwą Fortyfikacje Manili, zostały uznane za Narodowe Skarby Kultury przez Muzeum Narodowe Filipin ze względu na ich znaczenie historyczne i kulturowe. W Intramuros znajduje się kościół San Agustin, jeden z czterech obiektów wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO pod nazwą Barokowe Kościoły Filipin. W Intramuros swoją siedzibę ma kilka filipińskich agencji rządowych: Biuro Skarbu mieści się w Ayuntamiento, dawnym ratuszu miejskim Manili, natomiast Komisja Wyborcza ma siedzibę w biurowcu przy Plaza Roma, w miejscu dawnego pałacu gubernatora. Kilka biur Kościoła katolickiego, w tym Archidiecezji Manilskiej i Konferencji Episkopatu Katolickiego Filipin, znajduje się również w Katedrze Manilskiej lub w jej pobliżu.