Stenberga Castle

Zamek Stenberga był małym średniowiecznym zamkiem w Masku, w Finlandii. Pierwotnie był zbudowany z szarego kamienia i składał się z dwóch wież o wymiarach zewnętrznych odpowiednio 13 na 13 metrów i 9 na 7 metrów. Mury zamku miały grubość 2 metrów. W późniejszym okresie do budowy użyto również cegieł. Zamek znajdował się na stromej skale, która prawdopodobnie była wtedy wyspą, nad morzem w pobliżu ujścia rzeki Hirvijoki, wypływającej z Nousiainen. Z powodu odbicia polodowcowego miejsce to jest obecnie oddalone o prawie 2 km od linii brzegowej. Z zamku pozostało bardzo niewiele.

Od początku XX wieku nie prowadzono na tym terenie wykopalisk, co spowodowało, że pojawiły się wątpliwości co do wieku zamku. Niektórzy historycy uważają go za budowlę z XIV wieku, inni zaś datują go na koniec XII wieku, kiedy to król Kanut zbudował w różnych częściach Szwecji małe, podobnie wyglądające zamki obronne. Według mniej lub bardziej niejasnych kronik, wydaje się, że w latach dziewięćdziesiątych XI wieku Finlandia znajdowała się pod szczególną uwagą wojskową wojsk duńskich, szwedzkich i rosyjskich, co stanowi możliwy kontekst dla budowy zamku. Historyk Ericus Olai twierdził pod koniec XV wieku, że biskup Kol z Linköping był księciem Finlandii, czego jednak nie można potwierdzić w innych źródłach. Na uwagę zasługuje również strategiczne położenie zamku, zamykające morski dostęp do Nousiainen, które było najwcześniej przypuszczalną siedzibą biskupa Finlandii. Najpóźniej w połowie XIII wieku biskupstwo zostało przeniesione do Koroinen.

Niezależnie od tego, sam zamek nie jest wymieniany w źródłach historycznych w okresie, kiedy funkcjonował. Pierwsza wzmianka o otaczającej go posiadłości Stenberga pochodzi z 1398 r. i jest własnością ówczesnego komornika zamku w Turku. W latach 30. XIV w. majątek został przekazany klasztorowi benedyktynek w Naantali. Według niektórych historyków opuszczony zamek został wkrótce potem rozebrany w celu pozyskania materiału budowlanego dla klasztoru, który znajdował się w odległości około dziesięciu kilometrów. W 1556 r. posiadłość, wraz z innymi dobrami klasztoru, została skonfiskowana na rzecz państwa w czasie reformacji.

Obecnie obiekt znajduje się na terenie prywatnym i od lat nie jest konserwowany. Na zwiedzanie wymagane jest pozwolenie właściciela terenu. Wejście na szczyt wzgórza po stromych skałach i krzakach może być trudne.