Viinikka, Tampere

Viinikka to dzielnica Tampere w Finlandii, położona 1,5 km na południowy wschód od centrum miasta, na zachodnim brzegu jeziora Iides. Sąsiednią dzielnicą jest Nekala. Budowę kościoła rozpoczęto w 1914 r. na dawnych terenach należących do dworu Hatanpää. Kamienny kościół, otwarty w 1932 r. znajduje się w Viinikka.

Główne ulice Viinikki to Viinikankatu w kierunku północ-południe i Kuokkamaantie w kierunku zachód-wschód od Lempääläntie do Nekala. Pierwotna nazwa Viinikankatu w latach 1939-1956 brzmiała Hervannantie, ale uznano ją za mylącą, ponieważ Hervanta znajduje się dość daleko od dzielnicy Viinikka. Przed dużą reformą nazewnictwa ulic przeprowadzoną w Tampere w 1936 roku, obecna ulica Tuomiokirkonkatu w centrum Tampere nosiła nazwę Viinikankatu. Ahlmanintie, po wschodniej stronie Viinikankatu, nosi nazwę od nazwiska Gabriela Ahlmana, ekonoma, który pod koniec XVIII wieku był właścicielem dworu Hatanpää.

W rejestrze gruntów z 1540 r. wymieniono wieś Otavala, należącą do Messukylä, w której znajdowały się domy Otavala i Viinikka. Uważa się, że nazwa Viinikka jest pochodzenia niemieckiego. W 1757 r. Otavala przeszła w ręce Hansa Henrika Boije, właściciela dworu Hatanpää i posła do parlamentu, który założył w gospodarstwie szkołę przędzenia i tkalnię lnu. Szkoła, zwana "Otavalan spinni", miała na celu nauczanie obróbki lnu od zasiania ziarna do utkania tkaniny. Szkoła przędzalnicza, która stała się pionkiem ówczesnej polityki partyjnej, została zamknięta po zaledwie kilku latach działalności, ale zdążyła utorować drogę dla zakładów lniarskich powstałych w Tampere w XIX wieku. Obszar Viinikka został przyłączony do miasta Tampere po tym, jak w 1913 r. dwór Hatanpää stał się własnością miasta i został przeznaczony na dom jednorodzinny. Pierwszy plan miasta Viinikka został zatwierdzony w 1914 roku, kiedy obszar ten był ograniczony od północy przez Viinikanoja, od wschodu przez jezioro Iides i staw Pahaoja, od południa przez Pahalampi, a od zachodu przez linię kolejową Riihimäki-Tampere. Plany miejskie dla tego obszaru zostały ostatecznie zatwierdzone dopiero w latach 1936-1954.