Kościół św. Piotra i Pawła, Wissembourg

Kościół św. Piotra i Pawła w Wissemburgu jest często, choć błędnie, określany jako drugi co do wielkości po katedrze w Strasburgu gotycki kościół Alzacji. Jednak budynek o powierzchni 1320 m2 jest najprawdopodobniej drugim co do wielkości gotyckim kościołem w Bas-Rhin, jednym z dwóch departamentów Alzacji. Dawny kościół opacki słynnego benedyktyńskiego opactwa w Wissemburgu służy obecnie jako główny rzymskokatolicki kościół parafialny miasta.

W kościele znajduje się romańska dzwonnica, jedyna pozostałość po kościele zbudowanym w XI w. pod kierunkiem opata Samuela, a tym samym stacja na Route Romane d'Alsace. Większa część obecnie widocznego kościoła jest dziełem budowniczych pod kierownictwem opata Edelina, pod koniec XIII wieku. W XIV i XV wieku kościół był bogato zdobiony witrażami, rzeźbami i malowidłami ściennymi, ale tylko część z dawnej obfitości dzieł przetrwała wandalizm, który miał miejsce podczas rewolucji francuskiej; z ocalałych witraży to, czego nie widać w samym kościele, znajduje się w strasburskim Musée de l'Œuvre Notre-Dame. Romański żyrandol koronacyjny o szerokości 6 m, przedstawiający niebiańską Jerozolimę, z którego słynął Wissembourg, również zaginął w tym okresie; obecnie widoczny żyrandol jest dziełem XIX-wiecznym.

W kościele znajduje się fresk przedstawiający św. Krzysztofa: o wysokości 11 m jest to największa namalowana postać ludzka na terytorium Francji.

Wśród pozostałych skarbów kościoła znajdują się organy piszczałkowe, zbudowane przez Louisa Dubois w 1766 roku w jednej z największych barokowych szaf organowych w Alzacji. Kiedy organy te stały się już ledwo grywalne, w 1953 roku w południowej nawie poprzecznej zainstalowano kolejne organy o typowym dla tamtych czasów wyglądzie. Organy Dubois zostały odrestaurowane w latach 2010-2012 w ich oryginalnym stanie.

Znajdujące się w południowej nawie poprzecznej opactwa nowe organy, zbudowane przez firmę Roethinger według zasad i estetyki z lat pięćdziesiątych, zostały przejęte w 1989 roku przez Yvesa Koeniga. Pozostały one całkowicie autentyczne i stanowią cenne świadectwo budownictwa organowego połowy XX wieku.

Przestronny i ozdobny, ale niedokończony XV-wieczny krużganek w stylu późnogotyckim oraz przylegający do niego romański kapitularz, pełniący obecnie funkcję kaplicy bocznej, to jedyne pozostałości po klasztorze, w którym niegdyś uczył się i nauczał Otfrid z Weissenburga.