Condat Abbey, Saint-Claude

Opactwo Condat zostało założone w latach 420. w dolinie Bienne, w górach Jura, na terenie dzisiejszej Francji. Kondat stał się stolicą Haut Jura. Założycielami byli miejscowi mnisi, Romanus, który otrzymał święcenia kapłańskie od św. Hilarego z Arles w 444 r. i jego młodszy brat Lupicinus z Lyonu. Łatwe do obrony, odizolowane miejsce, które wybrali na oddzielne cele, w których oni i ich zwolennicy mieli żyć naśladując wschodni sposób życia Ojców Pustyni, znajdowało się na kamienistym cyplu u zbiegu rzek Bienne i Tacon. Chociaż w miejscu tym znajdowały się jeszcze rzymskie ruiny, zostało ono uznane za "pustynię" w Życiu Ojców z Jury, które zawiera żywoty pierwszych świętych. Romanus nadal zakładał inne opactwa, takie jak opactwo Romainmôtier w Romainmôtier-Envy, które zachowało jego imię. Niedaleko, w La Balme, Yole, siostra Romanusa i Lupicinusa, założyła swój klasztor.

Założony w Condat klasztor stał się jednym z najznamienitszych klasztorów epoki Merowingów i Karolingów. Czwarty opat, Eugendus, kształcił się w klasztorze i nigdy go nie opuścił. Jako opat odbudował go z kamienia i przekształcił wczesny eremityzm w regułę koenobityczną. Oyend zwiększył niezależność klasztoru i przekształcił go w księstwo kościelne, które władało całą Jurą Górną; niemniej jednak dyplomy, które miały pochodzić od Karola Wielkiego i potwierdzać prawa terytorialne, zostały przez René Poupardina uznane za falsyfikaty, pochodzące najprawdopodobniej z XI wieku. Po czasach Oyenda klasztor w Condat i wieś, która rozwinęła się wokół jego murów ochronnych, nosiły nazwę Saint-Oyend-de-Joux. Z opactwa Oyend i z Lérins Zygmunt Burgundzki, świeżo nawrócony z arianizmu, pozyskał mnichów do nowo założonego domu, który założył w Agaunum, ok. 515-522 r. Wielu kolejnych opatów z Condat zostało kanonizowanych, podobnie jak wielu mnichów z VI i VII wieku.

W bibliotece opactwa i w szkole kształcili się Leutfridus, sam założyciel opactwa benedyktyńskiego, Romanus, arcybiskup Reims, i Viventiolus, arcybiskup Lyonu. Karoloman, wuj Karola Wielkiego, przeniósł się do Condat, gdzie w 814 r. ustanowiono regułę benedyktyńską. Mnich z Kondatu, Manon, wzbogaciwszy bibliotekę Kondatu o rękopisy, został mianowany przez Karola Łysego, około 874 r. kierownikiem szkoły pałacowej: wśród jego uczniów był Radboud, biskup Utrechtu.

W X wieku Szczepan z Beze przyczynił się do wzrostu renomy opactwa. Zanim został mnichem w Condat, Szymon z Crépy, z karolińskiego domu królewskiego, został wychowany przez Matyldę, żonę Wilhelma Normana, został hrabią Valois i Vexin i walczył z Filipem I Francuskim.

Opactwo Condat należało do Świętego Cesarstwa Rzymskiego, podlegało bezpośrednio cesarzowi i było niezależne od hrabiego Burgundii. Pod koniec XII wieku posiadało trzydzieści cztery przeoraty, 108 kościołów i dwadzieścia siedem kaplic.

Słynny zbiór relikwii miejscowych świętych przyciągał pielgrzymów. W XII wieku ciało dwunastego opata, Klaudiusza z Besançon, zostało ekshumowane w nienaruszonym stanie i ogłoszone cudowną relikwią o uzdrawiającej mocy. Kult świętego Claude'a, który wkrótce się rozwinął, rozszerzył się na pobożnego króla Ludwika XI.