Aqueduct of the Gier, Lyon

Akwedukt Giera to starożytny rzymski akwedukt zbudowany prawdopodobnie w I wieku n.e. w celu zaopatrzenia w wodę Lugdunum, na terenie dzisiejszej wschodniej Francji. Jest to najdłuższy i najlepiej zachowany z czterech rzymskich akweduktów, które służyły rozwijającej się stolicy rzymskiej prowincji Gallia Lugdunensis. Akwedukt czerpał wodę ze źródła Giera, małego dopływu Rodanu, znajdującego się na zboczach Mont Pilat, 42 km na południowy zachód od Lyonu.

Akwedukt Giera, o długości 85 km, jest najdłuższym znanym akweduktem rzymskim. Jego trasa została szczegółowo odtworzona dzięki licznym pozostałościom. Wychodząc z wyżyn Masywu Piłata w departamencie Loary, akwedukt przechodzi przez departament Rodanu, mijając Mornant, Orliénas, Chaponost i Sainte-Foy-lès-Lyon, by zakończyć się w Lyonie.

W swojej rozległości wykorzystuje cały repertuar rzymskich technik budowy akweduktów, przyjmując nachylenie średnio 0,1%, czyli metr na kilometr. Akwedukt ma 73 km krytych rowów ułożonych z betonowego przepustu o wysokości 3 m i szerokości 1,5 m, który jest zagłębiony aż 4 m pod powierzchnią ziemi. Akwedukt przechodzi przez 11 tuneli, z których jeden, w pobliżu Mornant, ma długość 825 m. Dostęp w celu czyszczenia i napraw umożliwiały włazy rozmieszczone w odległości 77 m. Na otwartej przestrzeni znajduje się około trzydziestu odcinków. Dziesięć odcinków wznosi się na ścianach i łukach, które stanowią najbardziej spektakularne widoczne pozostałości akweduktu.

Cztery tunele z odwróconymi syfonami przecinają szczególnie głębokie i szerokie doliny rzek Durèze, Garon, Yzeron i Trion na mostach rurowych wzniesionych na wysokich łukach. W tunelach tych woda wypełniała zagłębioną wieżę zbiornika na krawędzi skarpy. Zbiornik ten stanowił przejście między przepływem w kanale otwartym a rurociągiem prowadzącym. Z kasztelu woda była transportowana, teraz pod ciśnieniem, w zestawie hermetycznych rur ołowianych ułożonych obok siebie, z lutowanymi połączeniami, w dół zbocza doliny, przez most przecinający rzekę - którego filary i łuki są najbardziej godnymi uwagi pozostałościami systemu - i w górę zbocza, do zbiornika nieco niższego niż zbiornik główny, tracąc przy tym niewiele ciśnienia hydraulicznego. Dzięki odwróconym syfonom nie było konieczności mostkowania głębokich dolin arkadami łuków, jak w przypadku Pont du Gard, który wyznacza granicę takiego systemu.