Puits n° 1 bis, Liévin

Compagnie des mines de Liévin była spółką górniczą, która eksploatowała węgiel w Liévin, Éleu-dit-Leauwette, Avion i Angres w zagłębiu górniczym Nord-Pas-de-Calais. Firma została założona 1 grudnia 1862 roku. Po wykonaniu licznych odwiertów, w 1858 r. uruchomiono w Liévin szyb nr 1, który rozpoczął wydobycie w 1860 r.

Produkcja pozostaje jednak na niskim poziomie, nawet po przejęciu szybu, obecnie nr 2, od spółki Société d'Aix. Produkcja uległa stagnacji. Pogłębienie szybu nr 1 pozwoliło na zwiększenie wydobycia z 67 761 ton w 1869 r. do 146 787 ton w 1873 r. Dwa lata później rozpoczęto wydobycie w szybie nr 3 - 4 w Éleu-dit-Leauwette, nazwanym później 3 - 3 bis. Do szybu nr 1 dobudowano szyb nr 5, nazwany później nr 1 bis. Od tego momentu produkcja znacznie wzrosła i osiągnęła 210 591 ton w 1878 r. oraz 285 331 ton w 1879 r. Szyb nr 4 - 4 bis, założony w Avionie, rozpoczął produkcję w styczniu 1894 roku. W tym samym roku produkcja wyniosła 665 742 tony, a Firma zatrudniała 2 418 pracowników dołowych i 601 pracowników dziennych.

Kopalnia nr 5-5 bis, której budowę rozpoczęto w Liévin w 1899 r. rozpoczęła wydobycie w 1903 r. a kopalnia nr 6-6 bis prowadziła wydobycie od 1907 r. po trzech latach pracy. W tym samym roku 6 824 pracowników umożliwiło Spółce wyprodukowanie 1 484 000 ton węgla. W przededniu I wojny światowej produkcja osiągnęła poziom 1 996 450 ton, a firma zatrudniała 9 695 pracowników. Wszystkie szyby zostały wysadzone w powietrze w czasie wojny, z wyjątkiem szybu nr 2. Galerie zostały zalane i wszystko trzeba było odbudować. Szyb nr 7 - 7 bis został uruchomiony w Avionie w 1920 r. a do produkcji wszedł w 1923 r. W 1938 r. Spółka wydobyła 1 419 545 ton węgla, a w 1939 r. zatrudniała 6 tys. 9 górników i 2 288 robotników dniówkowych. W miastach górniczych znajdowały się 6 543 domy.

Po II wojnie światowej, w 1946 roku, Compagnie des mines de Liévin została znacjonalizowana i stała się częścią Grupy Liévin, do której należała także koncesja Compagnie des mines de Vimy-Fresnoy. Na samym południu koncesji, w 1948 r. wykopano szyb nr 8 w celu zapewnienia wentylacji. Doły nr 6 - 6 bis i 7 - 7 bis stały się dołami koncentracyjnymi. Ostatnimi zasypanymi wykopami były wykopy nr 4 - 4 bis w 1988 roku. Jedną z najbardziej znanych pozostałości po Spółce jest rama nadszybia szybu nr 1 bis, choć z siedmiu otwartych szybów pozostały trzydzieści trzy budynki i kilka tysięcy mieszkań. Hałda żużla w Pinchonvalles jest dobrze znana i stanowi obszar chroniony.