Battery Oldenburg, Calais

Bateria Oldenburg to niemiecka bateria artyleryjska, zbudowana w czasie II wojny światowej jako część Wału Atlantyckiego, położona na wschód od Calais. Baterię rozpoczęto w 1940 roku od ustawienia dział artyleryjskich na otwartym stanowisku. W czasie wojny Organizacja Todt zbudowała kazamaty wokół dwóch dział kalibru 240 mm.

Obie kazamaty, czyli wieże, mają 35 metrów długości i 15 metrów wysokości, są ustawione w lekkim przesunięciu względem siebie, aby zapewnić większy zasięg obu dział. Turm East i Turm West mieściły działa pochodzenia rosyjskiego, które zostały zdobyte przez armię niemiecką podczas I wojny światowej i przezbrojone przez firmę Krupp z 255 mm na 240 mm.

Obie kazamaty mają 35 metrów długości i 15 metrów wysokości nad ziemią. Zachodnia kazamata, Turm West, jest głęboka na dwie kondygnacje, a wschodnia, Turm East, na trzy.

Oprócz dwóch kazamat, bateria Oldenburg posiada połączony bunkier kierowania ogniem i bunkier szpitalny, w którym zachował się piękny fresk i inne malowidła, bunkry amunicyjne i bunkry dla personelu. Za dwiema kazamatami i bunkrem kierowania ogniem znajduje się barak, z którego korzystała Organizacja Todt.

Od 1941 r. bateria była dowodzona przez sekcję 2./MAA 244 Kriegsmarine. Bateria Oldenburg stanowiła część obrony wybrzeża Cieśniny Dover i znajdowała się w Hellfire Corner. Bateria Oldenburg znana jest również jako "le Moulin Rouge".

Bateria Oldenburg poddała się siłom kanadyjskim w 1944 r.