Château de Padiès

Château de Padiès to rezydencja zbudowana na miejscu dawnego zamku, położona na obrzeżach wsi Lempaut w departamencie Tarn w południowej Francji.

Château de Padiès to wyjątkowy renesansowy kompleks zamkowy położony w Lauragais, krainie Pasteli, Pays de Cocaigne, kraju katarów i trubadurów.

Lauragais jest często porównywana do Toskanii, do której w XV wieku eksportowano niebieski "pastel" wytwarzany z uprawianego tu wosku. Wpływy architektoniczne i kulturowe powróciły i są bardzo widoczne w "renesansowych" fasadach domów Padiès z ich misternie rzeźbionymi oknami słupowymi z fantastycznymi mitycznymi postaciami, głowami lwów i symbolami obfitości.

Historia Padiès umiejscawia ją w kontekście historycznym i geograficznym. Udało się ustalić, że zamek istniał co najmniej przed 1209 rokiem. Seigneurs byli sympatykami katarów, o czym świadczą zapiski z czasów inkwizycji aż do XIII wieku. W czasie wojen religijnych zamek został zaatakowany i splądrowany przez protestantów w 1572 r. Ówczesny seigneur wysadził się w powietrze za pomocą beczki prochu, a jego żona i dzieci zostały zabrane do pobliskiego Puylaurens, gdzie przeszły na protestantyzm. Syn odbudował Padiès w jego obecnej formie... Około stu lat później, po odwołaniu Edyktu z Nantes, rodzina potwierdziła swoje katolickie pochodzenie. Młody Emmanuel de Las Cases przebywał później w Padiès; zapisał swoje miłe wspomnienia o wspaniałomyślnej pani domu, Marie-Claire Villèle, ogrodach wypełnionych głowami zwierząt z bukszpanu, grenadierami z mieczami, ptakami, kominkiem, przy którym można było usiąść... Las Cases został generałem pod wodzą Napoleona i napisał Mémorial de Ste Hélène.

Ostatni z Padièsów zostali uwięzieni w swoim zamku podczas rewolucji francuskiej. Ostatecznie zostali ułaskawieni z powodu "podeszłego wieku". Nie mieli dzieci. W 1800 r. Pierre de Padiès zmarł, pozostawiając swój majątek wdowie Marie-Claire. Ta pozostawiła zamek swojej rodzinie, która z kolei sprzedała go w 1826 r. rodzinie Fabre. Padiès pozostawał w rodzinie Fabre aż do 1992 r. kiedy to został przejęty przez Denisa Piela i Elaine Merkus, nowych restauratorów.

Padiès sprawia wrażenie hotelu Toulousain particulier przeniesionego na wieś, jednak bryła budynku i ukośnie ustawione wieże przypominają o militarnej roli zamku.

Padiès, jako jedna z trzech seigneur Lempaut, stanowił integralną część życia wsi. W czasie spisu napoleońskiego w bezpośrednim sąsiedztwie zamku mieszkało czterdzieści pięć osób. Budowali oni swoje domy z miejscowych materiałów, uprawiali ziemię, ogrodnictwo, produkowali żywność i ubrania, piekli chleb, zabijali i przetwarzali świnie, ogólnie rzecz biorąc, żyli.... i kochali... w zrównoważonym środowisku.

W 1998 r. otrzymali specjalną nagrodę z okazji 40-lecia VMF im. markiza de Amodio za szeroko zakrojone prace wykonane w tym czasie w budynku.

Właściciele zamku w Padiès tworzą środowisko, które w zrównoważony sposób połączy Padiès z otoczeniem.

Padiès został wpisany na listę Inventaire Supplémentaire des Monuments Historiques w 1928 roku.