Glanum Dam

Tama Glanum, znana również jako tama Vallon de Baume, była rzymską tamą łukową zbudowaną w celu dostarczania wody do rzymskiego miasta Glanum, którego pozostałości stoją poza miastem Saint-Rémy-de-Provence w południowej Francji. Znajdowała się na południe od Glanum, w wąwozie wcinającym się we wzgórza Les Alpilles, w rzymskiej prowincji Gallia Narbonensis. Pochodziła z I wieku p.n.e. i była najwcześniejszą znaną zaporą tego typu. Pozostałości tamy zostały zniszczone podczas budowy nowoczesnego obiektu zastępczego w 1891 r. który obecnie umożliwia dostarczanie wody do Saint-Rémy-de-Provence w regionie Bouches-du-Rhône we Francji.

Pozostałości rzymskiej tamy w Glanum zostały odkryte w 1763 r. przez Esprita Calveta. Najnowsze badania wykazały, że pierwotnie zapora składała się z dwóch zakrzywionych, równoległych ścian murowanych, z których każda miała około 1 metra grubości i była oddzielona szczeliną o szerokości około 1,5 metra, która prawdopodobnie była wypełniona ziemią i gruzem. Cięte bloki kamienne były połączone rakami i wykończone spoinami kordonowymi, które miały chronić przed przedostawaniem się wody. Na każdym końcu tamy znajdował się przyczółek wyciosany w skale wąwozu. Całkowita wysokość zapory wynosiła 6 metrów, a jej grubość 3,5 metra.

Jej wymiary i położenie w stromym wąwozie wskazują na to, że była to prawdziwa zapora łukowa. Tama gromadziła wodę, która była doprowadzana do akweduktu zaopatrującego rzymskie miasto Glanum.

W 1891 r. w tym samym miejscu zbudowano nowoczesną zaporę łukową, która zniszczyła pozostałości tamy rzymskiej. Zbiornik zapory nazywa się po francusku Lac du Peirou i jest dostępny przez Chemin du Barrage.