Sęp płowy

Sęp płowy, znany również jako sęp eurazjatycki, to duży i imponujący ptak z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Pomimo różnic w stosunku do sępa płowego Rüppella, jest blisko spokrewniony z sępem białogrzbietym. Te majestatyczne ptaki charakteryzują się rozpiętością skrzydeł sięgającą 2,3–2,8 metra i wagą wynoszącą od 6,2 do 10,5 kg. Samce i samice mają podobne wymiary. Jako padlinożercy, sępy płowe żywią się szczątkami martwych zwierząt, które lokalizują, szybując nad otwartymi krajobrazami.

Sępy płowe preferują gniazdowanie na klifach, gdzie składają jedno jajo. Często tworzą luźne kolonie w okresie lęgowym. Można je spotkać w południowej Europie, Afryce Północnej i Azji. Dzięki wysiłkom na rzecz ochrony i zakazom polowań, niektóre populacje wykazują oznaki odbudowy.

W Europie i Azji sępy płowe były obserwowane w licznych krajach, w tym we Włoszech, gdzie działania reintrodukcyjne zakończyły się sukcesem, a także w Chorwacji, na Wyspach Brytyjskich, Cyprze, Izraelu, Grecji, Francji, Belgii, Holandii, Niemczech, Serbii, Szwajcarii, Austrii, Hiszpanii, Armenii i Rosji. Jednak mimo tych wysiłków, populacje napotykają trudności z powodu zatruć przynętami pozostawionymi przez ludzi.

Naukowcy intensywnie badali sępy płowe, szczególnie ich fizjologię. Te ptaki są wyjątkowymi lotnikami, wykorzystując techniki szybowania do oszczędzania energii. Mają również unikalny sposób zarządzania temperaturą ciała dzięki łysym głowom, co pozwala im radzić sobie w ekstremalnych warunkach bez potrzeby szukania schronienia. Badania dotyczące konkurencji wewnątrzgatunkowej wykazały, że starsze sępy są bardziej agresywne i dominujące, zwłaszcza gdy brakuje pożywienia.

Sęp płowy to nie tylko fascynujący ptak, ale także kluczowy element ekosystemu, pełniąc rolę naturalnej ekipy sprzątającej. Niemniej jednak, stoi przed znacznymi zagrożeniami, takimi jak zatrucie i utrata siedlisk. Kontynuowanie działań ochronnych jest niezbędne, aby zapewnić ich przetrwanie i utrzymać równowagę w ich naturalnych siedliskach.