Żabiru afrykański

Żabiru afrykański, często nazywany żabiru czarnodziobym (ang. saddlebill), to wyjątkowo duży ptak brodzący z rodziny bocianowatych (Ciconiidae). Ten majestatyczny ptak przemierza krajobrazy Afryki Subsaharyjskiej, zajmując tereny od Sudanu i Etiopii aż po Południową Afrykę. Można go również spotkać w Gambia, Senegalu, na Wybrzeżu Kości Słoniowej czy w Czadzie. Co ciekawe, jest blisko spokrewniony z bocianem czarnogardłym, występującym w Azji i Australii.

Te bociany są imponujących rozmiarów, przy czym samce są znacząco większe i cięższe od samic. Ich upierzenie to urzekająca mieszanka mieniącej się czerni i bieli. Do ich unikalnego wyglądu przyczyniają się czerwony dziób z czarnym pasem oraz jaskrawo żółte korale. Zazwyczaj ciche, przerywają ciszę dźwiękiem klekotu dzioba przy swoich gniazdach. Kiedy wzbijają się w powietrze, ich wyciągnięte szyje i duże dzioby, które opadają poniżej wysokości brzucha, czynią je łatwo rozpoznawalnymi.

Żabiru afrykański preferuje siedliska z otwartą wodą, często występuje w parkach narodowych i chronionych bagnach. Rozmnażają się w zalesionych terenach podmokłych, gdzie budują duże gniazda z gałęzi wysoko na drzewach. Ich dieta jest zróżnicowana, obejmując ryby, żaby, kraby, małe ptaki i gady. Polują z powolną i dostojną gracją.

W kulturze starożytnego Egiptu żabiru afrykański zajmuje szczególne miejsce. Pojawia się w hieroglifach o wartości fonetycznej "bꜣ". Choć kiedyś błędnie identyfikowany jako jabiru, ptak z Ameryki Południowej, żabiru afrykański był przedstawiany w sztuce egipskiej od późnego okresu predynastycznego. W miarę upływu czasu te przedstawienia sugerują kurczący się zasięg występowania w starożytnym Egipcie, prawdopodobnie w wyniku urbanizacji i zmian klimatycznych.