Our Lady of Tinos, Tinos

Matka Boża z Tinos jest głównym sanktuarium maryjnym w Grecji. Znajduje się ono w mieście Tinos na wyspie Tinos.

Kompleks zbudowany jest wokół cudownej ikony, która według tradycji została odnaleziona po tym, jak Dziewica ukazała się mniszce Pelagii i wyjawiła jej miejsce, gdzie ikona została zakopana. Powszechnie uważa się, że ikona jest źródłem licznych cudów. Obecnie jest ona prawie całkowicie pokryta srebrem, złotem i klejnotami, a powszechnie określa się ją jako "Megalócharē" lub po prostu "Chárē Tēs". W ten sposób często nazywa się również kościół, który jest uważany za opiekunkę żeglarzy i uzdrowicielkę chorych.

Ikona została odnaleziona w pierwszych dniach po utworzeniu nowoczesnego państwa greckiego, a Matka Boża z Tinos została ogłoszona patronką narodu greckiego. Łukasza Ewangelisty, czego nie można ani potwierdzić, ani wykluczyć. W tym czasie przeprowadzono ogólnokrajową zbiórkę pieniędzy na budowę kościoła, w którym miałaby się ona znajdować.

Kościół został zaprojektowany przez architekta z Tinos, Efstratiosa Emmanuela Kalonarisa, w stylu renesansowym, a jego otwarcie nastąpiło w 1830 r. Od tego czasu stanowi on główną pielgrzymkę chrześcijańską w Grecji, równą Lourdes we Francji czy Fatimie w Portugalii. Od tego czasu stanowi główną pielgrzymkę chrześcijańską w Grecji, równą tej z Lourdes we Francji czy Fatimy w Portugalii. Każdego roku kościół otrzymuje ogromną liczbę darów w postaci srebrnych i złotych wotów, które są sprzedawane na aukcji i przeznaczane na cele charytatywne.

Kościół jest oficjalnie poświęcony Zwiastowaniu Najświętszej Maryi Panny. Główne święto kościoła przypada jednak 15 sierpnia, kiedy to grecki Kościół prawosławny obchodzi święto Zaśnięcia Marii Panny, nawiązując do tradycji Wysp Egejskich, gdzie Zaśnięcie jest uroczyście obchodzone w połowie sierpnia jako główne święto letnie.

Drugie odnalezienie ikony miało miejsce 18 grudnia 1842 r. według starokościelnego kalendarza prawosławnego, używanego przez cały Kościół prawosławny w Grecji do 1924 r. i nadal używanego przez mniejszość, która nie przyłączyła się do schizmy nowokalendarzowej, co odpowiada 31 grudnia w obecnym kalendarzu cywilnym, używanym jako kalendarz liturgiczny przez schizmatyków nowokalendarzowych.