Goulandris Natural History Museum, Kifisia

Muzeum Historii Naturalnej Goulandris to muzeum znajdujące się w Kifisii, na północno-wschodnich przedmieściach Aten w Grecji. Zostało założone przez Angelosa Goulandrisa i Niki Goulandris w 1965 roku w celu promowania zainteresowania naukami przyrodniczymi, podniesienia świadomości społeczeństwa, a w szczególności zwrócenia uwagi na potrzebę ochrony naturalnych siedlisk dzikiej przyrody w Grecji oraz gatunków zagrożonych wyginięciem.

W muzeum znajdują się duże zbiory owadów, ssaków, ptaków, gadów, muszli, skał, minerałów i skamieniałości, pochodzących z bogatej fauny i flory naturalnego terytorium Grecji. Zbiory botaniczne liczą ponad 200 000 gatunków roślin, wśród których znajduje się 145 nowo odkrytych, które zostały zarejestrowane dzięki badaniom prowadzonym przez muzeum. Początki kolekcji botanicznej sięgają czasów, gdy muzeum nabyło kolekcję Constantine'a Goulimisa, autora książki "Dzikie kwiaty Grecji", zilustrowanej przez Niki Goulandris. W laboratoriach muzeum prowadzone są badania naukowe w dziedzinie ekologii, botaniki, zoologii, geologii, paleontologii i biotechnologii. W salach wystawowych szczegółowo prezentowane są różnorodność i współzależność biospołeczności oraz bogactwo florystyczne, zwierzęce i geologiczne Grecji.

Muzeum Historii Naturalnej Goulandris pełni także rolę uzupełniającej instytucji edukacyjnej dla wszystkich poziomów nauczania. Jego działalność obejmuje programy dokształcania, seminaria, wykłady, publikację książek i innych materiałów oraz wystawy objazdowe poświęcone ważnym zagadnieniom środowiskowym w Grecji i za granicą. Publikacje muzeum obejmują czasopismo naukowe "Annales Musei Goulandris". Muzeum jest związane z organizacjami międzynarodowymi i instytutami szkolnictwa wyższego.

Jednymi z najważniejszych eksponatów muzeum są Sala Zoologiczna, Sala Paleontologiczna oraz wystawa małży z różnych części świata.

W 2010 roku kłącza Iris hellenica trafiły do ogrodu Muzeum Historii Naturalnej Goulandris, które finansowało badania nad roślinami górskimi prowadzone przez Dionysiosa Mermygkasa. Przez rok irysy dobrze rosły wegetatywnie, ale nie zakwitły. Niestety, nie przetrwały następnego roku, ale przetrwały w Kopenhadze.