Wei-Assipu-tepui

Wei-Assipu-tepui, znana również jako Mała Roraima lub Roraimita, jest mniejszą tepui z łańcucha Tepuis Wschodnich. Leży tuż przy północno-wschodnim zboczu Roraima-tepui, bezpośrednio na granicy między Brazylią a spornym terytorium Gujajana Esequiba, do którego rości sobie prawo Wenezuela, ale które kontroluje Gujana, oraz bardzo blisko trójstyku wszystkich trzech krajów. Góra jest znana z rozległych systemów jaskiń, z których jedna ciągnie się przez ponad kilometr.

Wei-Assipu-tepui ma maksymalną wysokość około 2 400 metrów. Jego płaskowyż szczytowy jest silnie rozczłonkowany i ogólnie nachylony w kierunku południowo-południowo-zachodnim. Skalisty szczyt jest częściowo zalesiony, z dominującymi roślinami kwitnącymi z rodzaju Bonnetia. Występuje tam również wiele roślin mięsożernych, w tym Heliamphora glabra, Heliamphora nutans i naturalna hybryda między nimi. W różnych zagłębieniach skalnych Wei-Assipu-tepui gniazdują kolonie jerzyków i ptaków olejowych. Dla tego ostatniego gatunku, Wei-Assipu-tepui jest najdalej na wschód położonym odnotowanym miejscem występowania w kontynentalnej części Ameryki Południowej i pierwszym znanym miejscem gniazdowania w Brazylii. Na szczycie góry występuje większa różnorodność herpetofauny niż na mniej porośniętych płaskowyżach pobliskich Roraima-tepui, Kukenán-tepui, Yuruaní-tepui i Ilú-tepui. Na płaskowyżu szczytowym odnotowano temperatury dzienne 17 °C, które w ciągu nocy spadają do 12 °C, a w bardziej osłoniętych jaskiniach wartości te są nieco niższe.

W ramach pierwszej tego typu ekspedycji do Wei-Assipu-tepui, włosko-wenezuelski zespół speleologów zbadał w lipcu 2000 roku płaskowyż szczytowy tej góry, badając cztery jaskinie i kilka mniejszych jam. Podczas tej ekspedycji odkryto również cztery nieznane wcześniej gatunki żab i co najmniej dwa gatunki żniwiarzy.

Według Carreño et al. najstarsza wzmianka biblio-kartograficzna o górze pochodzi prawdopodobnie od Marie Penelope Rose Clementi, z około 1920 roku, która opisała, jak jej położenie zostało określone za pomocą kompasu pryzmatycznego podczas angielskiej ekspedycji w 1915 roku.