Canal house, Amsterdam

Dom nad kanałem to dom z widokiem na kanał. Domy te są często smukłe, wysokie i głębokie. Domy nad kanałem zazwyczaj były podpiwniczone, posiadały strych i poddasze, gdzie można było przechowywać towary handlowe. Na strychu umieszczano specjalną belkę lub instalację krążkową, służącą do podnoszenia cennych towarów, takich jak przyprawy, bawełna lub cięższe towary, np. kakao. W ostatnich czasach krążki są używane tylko do przenoszenia mebli.

Z tyłu domu nad kanałem zwykle znajduje się ogród, który biegnie w połowie drogi do domu lub za nim. Ogród był urządzony zgodnie z ówczesnym gustem i sytuacją finansową właściciela. W dolnej części ogrodu znajdowała się czasem altana, w której rodzina i goście mogli odpoczywać.

W drugiej połowie XVII w. czasem budowano tylną dobudówkę, połączoną przejściem z domem frontowym. Podwórze zapewniało dostęp światła. W czasie II wojny światowej Anne Frank i jej rodzina używali tylnego domu jako kryjówki.

Gdy pierwszy właściciel domu zlecił temu samemu stolarzowi lub wykonawcy budowę kolejnych domów według tego samego lub lustrzanego odbicia projektu, mówi się o domach bliźniaczych lub potrójnych. Istnieją nawet zestawy składające się z czterech lub pięciu identycznie zaprojektowanych domów. W takich przypadkach domy będą mniejsze niż zwykłe domy. Szerokość domu przy kanale i głębokość ogrodu są bardzo zróżnicowane, a następnie zwiększały się do 20, 22, 24 i 26 stóp.

Wzdłuż kanałów w Amsterdamie stoją również domy o podwójnej szerokości, zwłaszcza wzdłuż Herengracht. Te rezydencje budowano na dwóch działkach, a tylny dom zazwyczaj nie był potrzebny. Przy Herengracht 386 znajduje się muzeum Het Grachtenhuis, które opowiada o historii amsterdamskiego pasa kanałów.

Jeśli dodatkowo kupowano działki za tymi domami i budowano na nich wozownię i magazyny, to czasem mówiło się o "pałacu miejskim". Magazyny były o wiele głębsze niż domy, czasami 40 m. Wraz ze zmianą struktury handlu i transportu magazyny straciły swoją pierwotną funkcję. Po II wojnie światowej wiele z nich zostało przekształconych w mieszkania.

Ze względu na niebezpieczeństwo powodzi na początku XVIII wieku drzwi wejściowe znajdują się czasem wyżej i są dostępne tylko po schodach. Podłoga głównej kondygnacji znajduje się około siedmiu do dziewięciu stopni powyżej poziomu ulicy. Wiele schodów zniknęło w XIX wieku, gdy wejścia przeniesiono do piwnic.