Sint-Willibrorduskerk, Deurne

Kościół Sint-Willibrordus w Deurne, Holandia, jest kościołem gotyckim z elementami stylu neogotyckiego.

Fragmenty murów romańskich zostały znalezione podczas prac konserwatorskich w latach 1961-1964. Być może są to mury kościoła, o którym mowa w dokumencie papieskim z 1069 roku. Dokument ten nie jest bynajmniej dokumentem darowizny, jak się czasem błędnie podaje, lecz potwierdzeniem, że kościół jest własnością opactwa w Echternach. Jednak pierwszy kościół w tym miejscu powstał prawdopodobnie dopiero w XI wieku.

W następnych wiekach wybudowano obecny kościół. Gotycki wysoki chór, który pierwotnie był wyższy od nawy, wykazuje niezwykłe podobieństwo murarskie do Wielkiego Zamku Deurne. Ponieważ budynek ten był wcześniej datowany na ok. 1460 r. z tego roku pochodzi też nazwa chóru głównego. Badania nad historią Wielkiego Zamku przeprowadzone w 2003 r. wykazały jednak, że najstarsza część tej budowli musiała powstać przed 1397 r. Może to zatem dotyczyć także chóru wysokiego.

W latach 1881-1884 Pierre Cuypers przeprowadził gruntowną renowację. Do wieży dobudowano dwie wieże boczne. Podczas renowacji zawaliło się średniowieczne sklepienie nawy głównej, dlatego wymieniono całą nawę. Został on wyniesiony na wysokość chóru głównego. W wyniku renowacji zniknęły również niektóre nagrobki, w tym nagrobek Jacoba Geurtsa van der Horsta, stoczniowca zamordowanego w 1670 r. w obecnym Tkaczu. Podczas renowacji przeprowadzonej przez Cuypersa kościół otrzymał bogaty program dekoracyjny, w tym stacje drogi krzyżowej autorstwa malarza z Roermond, Petera Heinricha Windhausena.

Podczas wspomnianej już renowacji, przeprowadzonej ok. 1960 r. pod kierunkiem architekta Josa Deltrapa, obniżono iglice bocznych wież i usunięto wieżyczkę na chórze głównym. Wejścia w bocznych wieżach zostały zamurowane, a po bokach powstały nowe, aluminiowe wejścia. Odzyskana płyta nagrobna Hendricka van Doerne i Christiny van Hemert, właścicieli Wielkiego Zamku, została ponownie zamontowana w północnej wieży bocznej i tam zalana cementem.

Ostatnią renowację rozpoczęto w 2001 r. Oprócz ogólnego remontu budynku, ponownie otwarto i zbadano archeologicznie grobowiec, a także udostępniono sklepienia nawy głównej i chóru głównego. W ostatniej fazie, nowoczesne aluminiowe wejścia zostaną zastąpione odpowiednią strefą wejściową.

Wokół kościoła znajdują się pozostałości cmentarza, który został zamknięty w latach 60. ubiegłego wieku. Najstarsze nagrobki pochodzą z XIX wieku, większość z połowy XX wieku.