Navigable aqueduct

Akwedukty żeglowne to konstrukcje mostowe, które przenoszą kanały żeglowne nad innymi rzekami, dolinami, liniami kolejowymi lub drogami. Wyróżniają się one przede wszystkim wielkością - przenoszą większy przekrój wody niż większość akweduktów wodociągowych. Akwedukty rzymskie służyły do transportu wody i powstały w starożytnym Rzymie. Stalowy akwedukt Briare o długości 662 metrów, przeprowadzający Kanał Loretański nad Loarą, został zbudowany w 1896 roku. Przez ponad sto lat był uznawany za najdłuższy żeglowny akwedukt na świecie, aż do momentu, gdy na początku XXI wieku tytuł ten przejął most wodny w Magdeburgu w Niemczech.

Wczesne akwedukty, takie jak trzy na Canal du Midi, miały kamienne lub ceglane łuki, a najdłuższa rozpiętość wynosiła 18,3 metra w akwedukcie Cesse, zbudowanym w 1690 roku. Jednak ze względu na ciężar konstrukcji podtrzymującej koryto oraz glinianej lub innej wykładziny zapewniającej wodoszczelność, konstrukcje te były niezgrabne. W 1796 roku Thomas Telford zbudował Longdon-on-Tern Aqueduct, pierwszy duży akwedukt żeliwny w Longdon-on-Tern na Kanale Shrewsbury. Jego całkowita długość wynosi 57 metrów przez trzy pośrednie pomosty. W ciągu dziesięciu lat Telford ukończył o wiele ambitniejszy akwedukt Pontcysyllte w Walii na kanale Llangollen nad doliną rzeki Dee, o całkowitej długości 307 metrów. W późniejszym czasie powstały inne żeliwne akwedukty, takie jak jednoprzęsłowy akwedukt Stanley Ferry na rzece Calder and Hebble Navigation w 1839 r. o nowatorskiej konstrukcji łuku przelotowego o długości 50 m.

Na Kanale Erie, zbudowanym w latach 1817-1825 w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych, znajdowały się 32 akwedukty żeglowne.