Fakty o: Barasinga tykoczelna
Barasinga tykoczelna, jeleń Elda – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych, blisko spokrewniony z barasingą bagienną.
Występowanie i biotop
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje północno-wschodnie Indie, południowe Chiny i Półwysep Indochiński.
Zasiedla otwarte równiny, zarośla nad brzegami rzek i jezior oraz bagna.
Podstawowe dane
(...)Wygląd
Średniej wielkości jeleń o wydłużonym, ciemnobrązowym ciele z jaśniejszym spodem, z długimi nogami. Samce osiągają 70-100 kg, maksymalnie 150 kg, a samice 40-70 kg masy ciała. Uszy średniej wielkości, szerokie, wyścielone gęstym włosem. Samce są większe od samic i masywniej zbudowane.
Poroże samców osiąga długość do 1 m, jest lirowato wygięte, z 7-16 rozgałęzieniami.
Tryb życia
Barasingi tykoczelne są zwierzętami roślinożernymi. Zjadają trawy, liście i kwiaty. Biologia gatunku jest słabo poznana. Prawdopodobnie prowadzi podobny tryb życia jak barasinga bagienna.
Podgatunki
Wyróżniono trzy podgatunki R. eldii:
- R. eldii eldii – barasinga tykoczelna – podgatunek nominatywny, uznany w latach 50. XX w. za wymarły, odkryty ponownie w parku narodowym Keibul Lamjao na jeziorze Loktak w Indiach, obecnie uznawany za krytycznie zagrożony wyginięciem
- R. eldii siamensis – barasinga birmańska
- R. eldii thamin – barasinga indochińska
Niekiedy wyróżnia się jeszcze R. eldii hainanus Thomas 1918, endemiczną populację z wyspy Hajnan (Morze Południowochińskie), lecz zachodzi potrzeba dalszych badań nad uznaniem statusu podgatunku.
Znaczenie
Barasingi tykoczelne żerują na otwartych przestrzeniach w pobliżu zbiorników wodnych, przez co są łatwe do wytropienia i stanowią łatwy cel dla myśliwych. Są poławiane dla mięsa, skór i poroży.
Zagrożenia i ochrona
Liczebność populacji Barasingi tykoczelnej nie jest znana. W ogrodach zoologicznych zarejestrowano 377 osobników (2005)
Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I).
Bhutan