Bengal slow loris

Bengalski lori wolny, znany także jako północny lori wolny, to fascynujący naczelny, występujący na subkontynencie indyjskim oraz w części Indochin. Jest największym przedstawicielem swojego rodzaju, osiągającym długość od 26 do 38 cm i wagę od 1 do 2,1 kg. Charakteryzuje się kilkoma unikalnymi cechami, takimi jak mokry nos, okrągła głowa, duże oczy, małe uszy, krótki szczątkowy ogon oraz gęste, wełniste futro. Wydziela także specjalną toksynę z gruczołu w ramieniu, którą wykorzystuje do komunikacji.

Te nocne stworzenia preferują życie na drzewach w wiecznie zielonych i sezonowo liściastych lasach, zwłaszcza w lasach deszczowych o gęstych koronach. Oprócz tego, że są urocze, odgrywają istotną rolę w ekosystemie, pomagając w rozprzestrzenianiu nasion i zapylaniu roślin. Ich dieta jest dość zróżnicowana i obejmuje owoce, owady, gumę drzewną, ślimaki, a nawet małe kręgowce. Bengalskie lori wolne żyją w małych grupach rodzinnych, które oznaczają swoje terytorium moczem. Dni spędzają śpiąc w gęstym listowiu lub dziuplach drzew. Rozmnażają się co 12–18 miesięcy, a samice zazwyczaj rodzą jedno młode.

Niestety, bengalski lori wolny jest uznawany za gatunek zagrożony na Czerwonej Liście IUCN. W obliczu licznych zagrożeń, takich jak chwytanie na potrzeby handlu egzotycznymi zwierzętami i medycyny tradycyjnej, utrata siedlisk z powodu wylesiania oraz kłusownictwo i nielegalny wyrąb drzew, konieczne są intensywne działania ochronne. Wysiłki te koncentrują się na poprawie środków ochrony, egzekwowaniu przepisów dotyczących dzikiej przyrody oraz zwiększeniu łączności między fragmentarycznymi siedliskami. Choć bengalski lori wolny zamieszkuje niektóre obszary chronione, potrzebne są bardziej ukierunkowane działania, aby zapewnić jego przetrwanie.

Geograficznie, bengalski lori wolny występuje na obszarze północno-wschodnich Indii, Bangladeszu oraz części Indochin. W niektórych rejonach dzieli siedlisko z lori karłowatym i lori sundajskim. Jednakże niszczenie siedlisk i spadek populacji stanowią poważne problemy, a niektóre lokalne populacje już wyginęły. Ochrona tego gatunku i jego siedliska jest kluczowa dla zapewnienia jego przetrwania dla przyszłych pokoleń.