Kułan indyjski

Indyjski dziki osioł, znany również jako Ghudkhur, Khur lub indyjski onager, to unikalny podgatunek onagra występujący w południowej Azji. Obecnie jest sklasyfikowany jako narażony na wyginięcie (Near Threatened) przez IUCN, choć ich populacja wykazuje oznaki wzrostu. Te fascynujące zwierzęta zamieszkują głównie Rezerwat Dzikiego Osła Indyjskiego w Gudżaracie w Indiach, gdzie prosperują w słonych pustyniach, suchych łąkach i zaroślach.

Indyjski dziki osioł ma sierść o kolorze ziemistym, stojącą, ciemną grzywę oraz charakterystyczny ciemny pasek biegnący wzdłuż grzbietu. Są niezwykle szybkie, potrafią osiągać prędkość od 70 do 80 km/h. Ich dieta składa się z trawy, liści, owoców i różnych innych roślin.

Jednak indyjskie dzikie osły stoją w obliczu wielu zagrożeń. Choroby, takie jak surra, oraz degradacja siedlisk spowodowana działalnością człowieka, taką jak produkcja soli, stanowią znaczące ryzyko. Inwazyjne gatunki, takie jak Prosopis juliflora, również mają negatywny wpływ na ich populację. Od 1969 roku prowadzone są działania ochronne, które doprowadziły do wzrostu populacji do ponad 4800 osobników.

Mimo tych pozytywnych trendów indyjskie dzikie osły nadal zmagają się z utratą siedlisk i potencjalnymi spadkami populacji z powodu takich czynników jak susza. Aby temu przeciwdziałać, podejmowane są działania mające na celu ponowne wprowadzenie ich do alternatywnych siedlisk, takich jak pustynia Thar w Radżastanie. Jako jedyna pula genowa tego rodzaju na świecie, ochrona indyjskiego dzikiego osła jest kluczowa dla utrzymania bioróżnorodności.

Oprócz indyjskiego dzikiego osła, inne pokrewne podgatunki to mongolski dziki osioł, turkmeński kulan, perski onager oraz wymarły syryjski dziki osioł. Każdy z tych podgatunków przyczynia się do bogatej różnorodności dzikich osłów na świecie.