Nilgau indyjski

Nilgau, często nazywana niebieskim bykiem, jest największą antylopą w Azji i zamieszkuje północną część subkontynentu indyjskiego. Po raz pierwszy została opisana przez niemieckiego zoologa Petera Simona Pallasa w 1766 roku i jest jedynym przedstawicielem rodzaju Boselaphus. Te dzienne roślinożercy głównie żerują na trawach i ziołach, ale czasami podgryzają rośliny drzewiaste w suchych lasach tropikalnych. Jedną z ich charakterystycznych cech jest dymorfizm płciowy — samce mają niebieskawo-szare futro i rogi, podczas gdy samice są ich pozbawione.

Nilgau są zwierzętami społecznymi, tworzącymi grupy w zależności od wieku i płci. Mają tendencję do bycia płochliwymi i szybko uciekają, gdy są zaskoczone. Najczęściej występują w lasach krzewiastych i na trawiastych równinach, unikając gęstych lasów. Są szczególnie powszechne w nizinach Terai północnych Indii, z silnymi populacjami w Indiach, Nepalu i Pakistanie. Co ciekawe, nilgau zostały wprowadzone do Teksasu w latach 20. XX wieku, a do 2008 roku populacja dzika wzrosła tam do około 37 000 osobników.

Naukowo znane jako Boselaphus tragocamelus, nilgau należą do rodziny Bovidae. Skamieniałości sugerują, że ich plemię, Boselaphini, pochodzi z Afryki z końca miocenu i pozostało stosunkowo niezmienione wśród bovidów. W Indiach nilgau są chronione na mocy przepisów o ochronie przyrody i sklasyfikowane jako gatunek najmniejszej troski przez IUCN.

Nilgau mają unikalny związek z ludźmi, głęboko zakorzeniony w kulturze indyjskiej i czczone przez Hindusów. Jednak ich duże populacje mogą czasami powodować zniszczenia w uprawach rolnych, co skłoniło niektóre stany Indii do uznania ich za szkodniki i zezwolenia na odstrzał. To wywołało kontrowersje wśród obrońców praw zwierząt. Pomimo tych wyzwań, nilgau odgrywają ważną rolę ekologiczną, wzbogacając jakość gleby swoimi odchodami.