Kunołaziec czarno-biały

Łaskun palmowy Hose’a, znany również jako łaskun Hose’a, jest unikalnym gatunkiem występującym tylko na wyspie Borneo. Obecnie jest sklasyfikowany jako gatunek narażony na wyginięcie na Czerwonej Liście IUCN, głównie z powodu niszczenia jego siedlisk, co prowadzi do spadku populacji. Gatunek ten został nazwany na cześć zoologa Charlesa Hose’a i jest jedynym przedstawicielem rodzaju Diplogale.

Łaskun Hose’a wyróżnia się ciemnobrązowym do czarnobrązowego futrem na grzbiecie i białym futrem na brzuchu. Jego twarz i stopy cechują unikalne oznaczenia. Łaskun charakteryzuje się specyficznym rozmiarem ciała, wagą oraz posiadaniem 40 zębów.

Łaskun Hose’a występuje w Sarawaku i Sabah, częściach malezyjskiego Borneo, oraz w Brunei. Zazwyczaj zamieszkuje górskie i dojrzałe lasy dipterokarpowe. Pomimo rzadkich obserwacji, wydaje się, że preferuje bardzo wilgotne obszary w pobliżu mszystych lasów, głazów i strumieni. Łaskuny te są aktywne o zmierzchu i nocą, prawdopodobnie żyjąc na ziemi, gdzie tworzą swoje legowiska w szczelinach skalnych lub wśród korzeni drzew.

Niewiele wiadomo o diecie łaskuna Hose’a, ale przypuszcza się, że obejmuje ona małe ryby, krewetki, kraby, żaby i owady. Głównym zagrożeniem dla łaskuna Hose’a jest utrata siedlisk spowodowana wylesianiem i degradacją środowiska. Istnieją również obawy dotyczące jego zdolności do przystosowania się do działalności wycinkowej i polowań. Działania ochronne są trudne do wdrożenia ze względu na brak szczegółowych informacji na temat liczebności, wzorców ruchu i potrzeb ekologicznych gatunku. Pilnie potrzebne są dalsze badania na rzecz ochrony tego gatunku.

Chociaż łaskun Hose’a dzieli pewne cechy z łaskunem pręgowanym i łaskunem wydrowatym, ma znacznie bardziej ograniczony zasięg i specyficzne preferencje siedliskowe. To nieuchwytne zwierzę stoi przed poważnymi problemami z zakresu ochrony z powodu ciągłej utraty siedlisk i braku wystarczającej liczby obszarów chronionych w jego zasięgu.