Nosorożec jawajski

Jawański nosorożec, znany również jako nosorożec sundajski lub mniejszy nosorożec jednorogi, jest krytycznie zagrożonym gatunkiem z rodziny Rhinocerotidae. Jest jednym z najmniejszych spośród pięciu istniejących gatunków nosorożców. Kiedyś szeroko rozpowszechniony w Azji, ten majestatyczny ssak przetrwał jedynie w Parku Narodowym Ujung Kulon w Indonezji, gdzie populację szacuje się na 58 do 61 osobników.

Dramatyczny spadek liczby jawańskich nosorożców jest wynikiem głównie kłusownictwa, których rogi są wysoko cenione w tradycyjnej medycynie chińskiej. Utrata siedlisk, spowodowana wojnami i ekspansją ludzką, również odegrała znaczącą rolę. Ponieważ te nosorożce są tak rzadkie, badacze często muszą stosować pośrednie metody, takie jak fotopułapki i analiza kału, aby je monitorować. To sprawia, że jawański nosorożec jest najmniej zbadanym spośród wszystkich gatunków nosorożców.

Te nosorożce są roślinożerne, żywią się różnorodnymi roślinami i preferują nizinne lasy deszczowe, trawiaste tereny oraz równiny zalewowe. Zazwyczaj prowadzą samotniczy tryb życia, z wyjątkiem okresu godowego lub gdy matki opiekują się swoimi cielętami. Lubią kąpiele w błocie i oznaczanie swoich terytoriów.

Wysiłki na rzecz ochrony napotykają wiele przeszkód, w tym kłusownictwo, degradację siedlisk, niską różnorodność genetyczną oraz klęski żywiołowe. Z niewielką populacją ograniczoną do jednego chronionego obszaru, gatunek znajduje się w bardzo niebezpiecznej sytuacji. Aby je ochronić, niezbędne są zdecydowane środki przeciwko kłusownictwu, ochrona siedlisk i badania genetyczne.

Jawański nosorożec jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków na świecie. Jego przetrwanie zależy od ciągłych i dedykowanych działań ochronnych mających na celu zabezpieczenie jego pozostałej populacji i siedlisk.