Pantera sundajska

Sundajski lampart mglisty to fascynujący, lecz zagrożony gatunek dzikiego kota, pochodzący z wysp Borneo i Sumatra. W przeciwieństwie do swojego krewniaka z kontynentu, lamparta mglistego, sundajski lampart mglisty został uznany za odrębny gatunek dopiero w 2006 roku. Niestety, jest on zagrożony z powodu intensywnego wylesiania na obu wyspach.

Ten średniej wielkości kot ma unikalny wygląd, z szarawo-żółtym lub szarym futrem ozdobionym wzorami przypominającymi chmury. Charakteryzuje się solidną budową ciała i zazwyczaj waży od 12 do 26 kg. Znany pod kilkoma nazwami, w tym indonezyjski lampart mglisty, sundajski lampart mglisty, lampart mglisty z Enkuli, lampart mglisty z Diarda i kot Diarda, ten drapieżnik jest zarówno nieuchwytny, jak i intrygujący.

Sundajski lampart mglisty zamieszkuje głównie nizinne lasy deszczowe Borneo oraz pagórkowate i górskie obszary Sumatry. Szacunki populacji są różne, ale w regionie Sabah na Borneo liczba osobników wynosi od 1 500 do 3 200. Poza obszarami chronionymi ich liczba jest niższa. Na Sumatrze lamparty te można spotkać w kilku parkach narodowych, choć wydają się być mniej liczne, prawdopodobnie z powodu konkurencji z tygrysem sumatrzańskim. Dowody kopalne sugerują, że te lamparty kiedyś zamieszkiwały również Jawę.

Wiele aspektów ekologii i zachowania sundajskiego lamparta mglistego pozostaje tajemnicą ze względu na jego skryty charakter. Uważa się, że jest to zwierzę samotnicze, polujące głównie na ziemi. Główne zagrożenia dla tego gatunku to niszczenie siedlisk, nielegalna wycinka lasów, zajmowanie terenów oraz kłusownictwo. Podejmowane są działania ochronne, takie jak umieszczenie lamparta na liście CITES Appendix I oraz ochrona w różnych regionach. Istnieją również projekty badawcze poświęcone badaniu i ochronie tego nieuchwytnego gatunku.

Taksonomicznie, sundajski lampart mglisty należy do rodzaju Neofelis i ma dwa uznane podgatunki: lampart mglisty z Borneo (N. d. borneensis) i lampart mglisty z Sumatry (N. d. diardi). Uważa się, że te dwie grupy rozdzieliły się w okresie środkowego do późnego plejstocenu, prawdopodobnie w wyniku wydarzeń geologicznych. Nazwa naukowa Neofelis łączy greckie i łacińskie korzenie, oznaczające „nowy kot”. Lokalnie lampart mglisty nazywany jest „rimau-dahan” w Indonezji i „entulu” w Sarawak.