Kildare Abbey, Kildare

Opactwo Kildare to dawny klasztor w hrabstwie Kildare w Irlandii, założony przez św. Brygidę w V wieku, a zniszczony w XII wieku.

Kildare, pierwotnie znane jako Druim Criaidh, czyli Grzbiet Gliny, zaczęło być znane jako Cill-Dara, czyli Kościół Dębu, od okazałego dębu, który kochała św. Brygida założyła małe oratorium, które wkrótce rozrosło się do dużego podwójnego klasztoru, w którym jedna część była przeznaczona dla kobiet, a druga dla mężczyzn. Konleta, który miał rządzić klasztorem i udzielać święceń kapłańskich, oraz innego biskupa, św.

Brygidy, nazywa Kildare "miastem wszystkich biskupów", a Conletha i jego następców "arcybiskupami biskupów Irlandii", a następnie odnosi się do prymatu honoru i jurysdykcji krajowej, przyznawanego opatce tego miasta przez wszystkie opactwa Irlandii. Temu prymatowi, utrzymywanemu przez cały czas, Kildare zawdzięcza wyjątkowe wyróżnienie, jakim jest zapisywanie przez annalistów, aż do stosunkowo niedawnych czasów, sukcesji swoich opatek w równoległych kolumnach z sukcesją swoich opatów. Cogitosus wspomina również o ogromnych tłumach, które w jego czasach przybywały do Kildare ze "wszystkich prowincji Erin", zwłaszcza w dniu święta św. Brygidy, 1 lutego, aby modlić się i leczyć w jej czczonym sanktuarium. Z opisu kościoła, jaki podał, dowiadujemy się, że był on bardzo przestronny i piękny, że miał ściśle oddzielone przegrody dla mężczyzn i kobiet, i był bogato zdobiony obrazami i haftowanymi obiciami, które podkreślały jego bardzo ozdobne okna i drzwi.

Obecnie nie zachowała się żadna część tego kościoła, ani żadna z dawnych budowli, z wyjątkiem Okrągłej Wieży. Wieża ta, wysoka na 136 stóp i 7 cali, ma misternie obrobione drzwi. Biskup Conlaeth założył w Kildare szkołę metalurgiczną, która z biegiem lat rozrastała się i rozwijała. Gerald z Walii chwali poziom iluminacji tamtejszych manuskryptów, a w szczególności Evangelistarium, czyli rękopis czterech Ewangelii, według wersji św. Uważa się, że Księga Leinster została skopiowana z oryginałów zachowanych w szkole w Kildare przez Finna MacGormana, który został biskupem Kildare w 1148 roku.

Nawet w najbardziej burzliwych okresach historii szkoły znajdujemy zapisy interesujących faktów i dat dotyczących jej profesorów. Czytamy o Cobthacu, który zmarł w 1069 r. i był znany z "powszechnej znajomości dyscypliny kościelnej", oraz o Ferdomhnachu, Ślepym, który był bardzo dobrze zorientowany w Piśmie Świętym. W 1135 r. Dermot MacMurrough rozbił klasztor, a w następnym roku Diarmaid O'Brien i jego bracia splądrowali i podpalili miasto. Ale szkoła Brygidy nadal działała. Święty ogień zwany "niegasnącym", który prawdopodobnie płonął od czasów Brygidy, został ugaszony na rozkaz Henryka de Loundres, arcybiskupa Dublina, który uważał, że praktyka ta nosi znamiona przesądu. Ogień został ponownie rozpalony przez biskupa Kildare i płonął aż do czasu, gdy za panowania Elżbiety I zgasło zarówno on, jak i wszystkie inne klasztorne światła w Irlandii.