Eagle Island lighthouses, Belmullet

Latarnie na Eagle Island były parą latarni na Eagle Island w hrabstwie Mayo w Irlandii, z których zachowała się tylko jedna.

Dwie latarnie morskie zostały zamówione w 1830 roku w odpowiedzi na prośby straży przybrzeżnej, która była zaniepokojona stanem morza w Blackrock, dalej na południe. Jednak inspektor Rady opowiedział się za umieszczeniem nowych latarni na Eagle Island, jednej na wschodzie, a drugiej na zachodzie, w odległości 121 metrów między nimi, kosztem prawie 40 000 funtów. Ich światła ustawiono na wysokości 67 m nad poziomem morza i można je było zobaczyć na wschodzie aż do zatoki Broadhaven, a na południu do zatoki Blacksod. Latarnie zaczęły działać we wrześniu 1835 roku.

Wyspa Orła jest położona blisko krawędzi szelfu kontynentalnego i nieustannie uderzają w nią potężne fale znad Atlantyku. Kiedy w XIX wieku po raz pierwszy zbudowano latarnie morskie, na Eagle Island znajdowały się dwie latarnie i siedem domów mieszkalnych, zgodnie ze spisem ludności z 1841 roku. W spisie powszechnym z 1911 roku na wyspie znajdował się już tylko jeden dom mieszkalny. Pomimo wzniesienia potężnej ściany przeciwsztormowej, która miała chronić latarnie, jedna z nich została zniszczona przez silne sztormy, a jej szczątki do dziś zaśmiecają teren, na którym stała.

Mimo że latarnie znajdują się prawie 60 m nad poziomem wysokiej wody, podczas silnego sztormu 17 stycznia 1836 r. kamień wyrzucony w górę klifu rozbił szybę w oknie na wysokości 27 m w budynku wieży. 11 marca 1861 r. w południe w świetlicę wschodniej wieży uderzyła fala uderzeniowa, rozbijając 23 szyby, zmywając część lamp ze schodów i uszkadzając reflektory potłuczonym szkłem w sposób uniemożliwiający ich naprawę. Światło przywrócono następnej nocy przy zmniejszonej liczbie lamp i reflektorów. W wyniku tego zdarzenia na wieżę spłynęło tyle wody, że strażnicy nie mogli otworzyć drzwi u podstawy i musieli wywiercić w nich otwory, aby wypuścić wodę.

W latarnię morską na Eagle Island nieustannie uderzają sztormy i stopniowo zdano sobie sprawę, że wyspa nie nadaje się do zamieszkania przez ludzi. Pod koniec XIX wieku rodziny mieszkające na wyspie zostały przeniesione w pobliże Corclough na stałym lądzie, jednak latarnicy nadal tam mieszkali. W dniu 31 marca 1988 roku latarnia stała się automatyczna i od tego czasu na wyspie nie ma latarników.