Castle Donovan, Drimoleague

Castle Donovan lub Castledonovan lub O'Donovan's Castle odnoszą się do pozostałości irlandzkiego domu wieżowego lub túrtheach, w dolinie w pobliżu Drimoleague, średniej wielkości, który był tak zwaną "siedzibą" Clann Cathail sept of the O'Donovans przez okres w XVI wieku. Pierwotna nazwa zamku, kiedy O'Donovanowie faktycznie w nim mieszkali, brzmiała przed XVII wiekiem Sowagh. Nazwa Castle Donovan, od nazwy dworu Castle of O'Donovan, jest związana z regrantem od Jakuba II z Anglii w 1615 roku. Zamek ma około 60 stóp wysokości i stoi na dużej skale lub wychodni, która stanowi parter, w pobliżu brzegu rzeki Ilen. Powszechnie uważa się, że został zbudowany, lub przynajmniej rozbudowany, przez Donala z Hides, lorda Clancahill od około 1560 roku do swojej śmierci w 1584 roku. Jego syn Donal II O'Donovan kilkadziesiąt lat później naprawił lub przebudował tę budowlę, ale już w niej nie mieszkał. Przypuszcza się, że jego ojciec już w pierwszej dekadzie tego wieku przeniósł rodzinę do bardziej dochodowego dworu Rahine na wybrzeżu morskim, aby chronić swoje interesy morskie.

Według tradycji wieża została poważnie uszkodzona przez żołnierzy Olivera Cromwella pod koniec lat czterdziestych XVI wieku, którzy wysadzili ją w powietrze przy użyciu prochu w odwecie za przyłączenie się Donala III O'Donovana do stronnictwa Stuartów oraz za jego udział w rebelii i masakrach w 1641 roku.

W 1834 r. Philip Dixon Hardy opublikował w "Dublin Penny Journal" relację ze swojej podróży do "doliny Castle Donovan" z 1828 r. zawierającą rysunek, na którym wciąż widać kilka budynków gospodarczych. Mówi on:.. Trudno wyobrazić sobie coś bardziej dzikiego, bardziej opuszczonego, bardziej samotnego niż ta dzika dolina.. Dotarłem na wzgórze, które góruje nad nią od wschodu, około drugiej po południu w ciepły, słoneczny dzień. W tej okolicy nie ma drzew, a wrzosowe pokrycie wzgórz nie zdradzało żadnych oznak nadchodzącej pory roku. W centrum doliny pode mną wznosiła się wysoka, kasztelowa wieża; za nią rozciągała się rozległa, bagnista łąka, ograniczona stromymi, skalistymi wzgórzami Mullaugh-Nesha i jej szczytowymi braćmi.

Nie ma już muru otaczającego wieżę i przybudówek, ale ponad dwie trzecie wieży pozostało do dziś. XVII-wieczna eksplozja pozostawiła jedynie niewielkie wyżłobienie w południowo-zachodnim narożniku, ale spowodowała ogromne pęknięcia w murze, przez co konstrukcja przestała być bezpieczna, a ponad dwa wieki później zawaliła się cała ściana zachodnia, z wyjątkiem wciąż nienaruszonej spiralnej klatki schodowej, oraz większość ściany południowej. W latach 2001-2014 budynek został poddany konserwacji przez Urząd Robót Publicznych i znajduje się na liście zabytków narodowych.