Parposz

Twaite, znana również jako śledź twaite, to fascynująca ryba z rodziny śledziowatych (Clupeidae). Można ją spotkać we wschodnim Oceanie Atlantyckim i Morzu Śródziemnym. Jest to gatunek anadromiczny, który większość swojego życia spędza w morzu, ale migruje do słodkowodnych rzek, aby się rozmnażać. Wygląda bardzo podobnie do śledzia atlantyckiego, wyróżniając się charakterystycznymi plamkami na błyszczących, srebrnych bokach.

Twaite dojrzewają w wieku około trzech lat. Gdy nadchodzi czas tarła, przemieszczają się w kierunku estuariów, a następnie płyną w górę rzek. Niestety, ich liczebność spada z powodu przełowienia, zanieczyszczenia i degradacji siedlisk. Aby je chronić, zostały wymienione w Załączniku III Konwencji Berneńskiej oraz w Załącznikach II i V Dyrektywy Siedliskowej Unii Europejskiej.

Pod względem wyglądu twaite posiada kilka unikalnych cech. Brakuje jej linii bocznej, ma zaokrąglony brzuch i charakteryzuje się barwnymi cechami. Jej grzbiet jest niebiesko-zielony, głowa ma brązowo-złoty odcień, a boki są srebrne z ciemnymi plamkami. Dorosłe osobniki zwykle osiągają długość od 25 do 40 cm.

Twaite występuje w większości Europy i w krajach wzdłuż Morza Śródziemnego. Jej cykl życiowy jest bardzo podobny do cyklu życia śledzia allis, a oba gatunki mogą się nawet krzyżować. Jako ryba anadromiczna, żyje w morzu, ale migruje do słodkowodnych rzek, aby się rozmnażać, gdy osiągnie dojrzałość. Niestety, ich populacje maleją z powodu przełowienia, zanieczyszczenia, degradacji siedlisk i przeszkód blokujących ich szlaki migracyjne.

Aby wspomóc ochronę twaite, w Irlandii wyznaczono specjalne obszary do tarła. Ich obecność w Konwencji Berneńskiej i Dyrektywie Siedliskowej Unii Europejskiej podkreśla znaczenie działań ochronnych oraz dbałości o ich siedliska, aby zapewnić przetrwanie tego gatunku.