Abel-beth-maachah

Tel Abel Beth Maacah to duży tell archeologiczny z małą górną częścią północną i dużą dolną południową, połączonych siodłem. Znajduje się na północnej granicy dzisiejszego Izraela, ok. 2 km na południe od miasta Metulla i ok. 6,5 km na zachód od Tel Dan.

Badania i wykopaliska przeprowadzone w ostatnich latach wykazały, że teren ten był zamieszkiwany w epoce brązu i żelaza, a także w okresie perskim, hellenistycznym, bizantyjskim, wczesnoislamskim, krzyżowców, Mameluków i Osmanów. Co najmniej od początku XIII w. na kopcu znajdowała się arabska wioska Abil el-Qameh, która wyludniła się w 1948 roku. Jednak niższy kopiec nie był zajęty po epoce żelaza I, kiedy to aktywność koncentrowała się na górnym kopcu.

W II połowie epoki brązu miejsce to zostało ufortyfikowane przez mury i wał. Fortyfikacje te zostały ponownie wykorzystane w późnej epoce brązu w południowej części kopca, ale przestały funkcjonować w epoce żelaza I. Srebrny skarbiec w dzbanie, datowany na koniec późnej epoki brązu, jest jednym z najwcześniejszych takich skarbiec znalezionych w kraju. Sekwencja z epoki żelaza I jest jedną z najgęstszych w tym regionie i obejmuje warstwy o charakterze kultowym, domowym i publicznym. W tych ostatnich znaleziono ślady obróbki metalu. Epoka żelaza II reprezentowana jest przez bardzo duży kamienny mur w górnej części kopca, który może być częścią cytadeli. Nad tym murem i innymi pozostałościami z epoki żelaza wzniesiono dobrze zbudowaną konstrukcję z okresu perskiego i wczesnego hellenistycznego.

W późniejszych okresach znajdowała się tu palestyńska wioska Abil al-Qamh, która wyludniła się w 1948 roku.