Schneller Orphanage, Jerozolima

Sierociniec Schnellera, zwany także Sierocińcem Syryjskim, był niemieckim sierocińcem protestanckim, który działał w Jerozolimie w latach 1860-1940.

Była to jedna z pierwszych budowli wzniesionych poza Starym Miastem Jerozolimy - inne to Kerem Awraham, szkoła im. biskupa Gobata, Miszkenot Sza'ananim i kompleks rosyjski - i utorowała drogę do rozwoju Jerozolimy w XIX wieku. Jako instytucja filantropijna, oferująca kształcenie akademickie i zawodowe setkom osieroconych i porzuconych arabskich dzieci, wywarła również silny wpływ na arabską ludność Jerozolimy i Bliskiego Wschodu dzięki swoim absolwentom, którzy szerzyli w regionie filozofię "porządku, dyscypliny i języka niemieckiego". Syryjski Dom Dziecka narodził się z południowoniemieckiego pietyzmu, który łączył w sobie biblizm, idealizm i religijny indywidualizm.

Sierociniec zapewniał zarówno wykształcenie akademickie, jak i zawodowe osieroconym chłopcom i dziewczętom z Palestyny, Syrii, Egiptu, Etiopii, Armenii, Turcji, Rosji, Iranu i Niemiec. Ukończyli go uczniowie wykwalifikowani w takich zawodach, jak krawiectwo, szewstwo, grawerstwo, stolarstwo, obróbka metalu, garncarstwo, malarstwo, drukarstwo, rolnictwo i ogrodnictwo. W 1903 r. na terenie zakładu otwarto szkołę dla niewidomych, w której znajdowały się internaty, sale lekcyjne i warsztaty zawodowe. Sierociniec posiadał również własną drukarnię i introligatornię, młyn i piekarnię, pralnię i reperację odzieży, stolarnię, fabrykę ceramiki, szkółkę drzew i roślin oraz cegielnię i dachówkę. Położony na wzniesieniu i otoczony wysokim kamiennym murem sierociniec, z charakterystyczną wieżą z cebulastą kopułą, wielopiętrowymi budynkami i ozdobnymi fasadami, był wyrazem potęgi i wpływów europejskich chrześcijan w Jerozolimie w połowie XIX wieku.

Ciągłe budowy i nabywanie ziemi zwiększyły powierzchnię sierocińca do prawie 150 akrów przed I wojną światową. Na początku II wojny światowej obowiązkowy rząd brytyjski deportował niemieckich nauczycieli i przekształcił kompleks w zamknięty obóz wojskowy z największym zapasem amunicji na Bliskim Wschodzie. 17 marca 1948 r. Brytyjczycy opuścili obóz, a Brygada Etzioni z Hagany wykorzystała go jako bazę operacyjną podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948 r. Przez następne 60 lat na tym terenie znajdowała się baza armii izraelskiej, znana jako Camp Schneller. Armia opuściła teren w 2008 roku. Od 2011 r. na terenie kompleksu powstają luksusowe domy mieszkalne.

W 2015 r. odkryto na tym terenie pozostałości osady żydowskiej z okresu późnej Drugiej Świątyni. W 2016 r. archeolodzy odkryli starożytną rzymską łaźnię i duży zakład produkcji wina.