Phasael tower, Jerozolima

Wieża Dawida to północno-wschodnia wieża Cytadeli Jerozolimskiej. Została zidentyfikowana jako wieża Phasaela lub wieża Hippicusa opisana przez Józefusa.

Wieże o nazwach Phasael, Hippicus i Mariamne znajdowały się w północno-zachodnim narożniku tak zwanego Pierwszego Muru, czyli muru miejskiego Hasmoneuszy i Herodian chroniącego Zachodnie Wzgórze Jerozolimskie. Znajdowały się one w pobliżu miejsca, gdzie dziś znajduje się Brama Jaffy, i zostały zbudowane przez Heroda Wielkiego w tym samym czasie, gdy wznosił on swój bezpośrednio sąsiadujący pałac królewski. Wieże te chroniły główne wejście do miasta, a także pałac, stanowiąc potencjalne ostatnie schronienie dla króla. Wszystkie trzy wieże zniknęły, z wyjątkiem podstawy wieży Hippicusa, na której spoczywa obecna "Wieża Dawida".

Wieże zostały nazwane przez Heroda imionami jego brata Fazaela, jego przyjaciela i generała Hippicjusza, który poległ w bitwie, oraz jego ulubionej żony Mariamne.

Kiedy w 70 r. n.e. miasto zostało zrównane z ziemią, wszystkie trzy wieże pozostały na miejscu, aby pokazać siłę fortyfikacji, które musiała pokonać armia rzymska. Z czasem jednak przetrwała tylko jedna z wież Heroda - albo Phasael, albo - według niektórych, w tym archeologa Hillela Gevy, który prowadził wykopaliska w Cytadeli - Hippicus. Jednak w okresie bizantyjskim pozostała wieża, a tym samym cała Cytadela, zyskała swoją alternatywną nazwę - Wieża Dawida - po tym, jak Bizantyjczycy, mylnie identyfikując wzgórze jako Górę Syjon, uznali je za pałac Dawida, o którym mowa w 2 Księdze Samuela 5,11; 11,1-27; 16,22. Cytadela była stopniowo rozbudowywana pod rządami muzułmanów i krzyżowców, a swój obecny kształt uzyskała w 1310 r. za czasów sułtana mameluckiego Malika al-Nasira. Sulejman Wspaniały zbudował później monumentalną bramę na wschodzie, przez którą dziś wchodzi się do środka. W latach 1635-1655 dobudowano minaret, który w XIX w. przejął tytuł "Wieży Dawida", tak że obecnie nazwa ta może odnosić się zarówno do całej Cytadeli, jak i do samego minaretu.

Ze szczytu wieży Hippicus roztacza się wspaniały widok na wykopaliska wewnątrz Cytadeli i Stare Miasto, a także na południe i zachód. W samej wieży od poziomu gruntu widać szesnaście warstw oryginalnych kamiennych słupów, do których w późniejszym okresie dodano mniejsze kamienie, co znacznie zwiększyło jej wysokość. W drodze na górę, na tarasie z widokiem na wykopaliska, umieszczono tablice informujące o różnych okresach powstania wszystkich pozostałości. Wśród nich znajduje się część murów miejskich z czasów Hasmoneuszy, rzymska cysterna oraz mury cytadeli Umajjadów, która przetrwała pięć tygodni, zanim padła łupem krzyżowców w 1099 r.

.. Cezar wydał rozkaz, aby teraz zburzyć całe miasto i świątynię, ale pozostawić tyle z wież stojących, które były najbardziej wzniosłe, to jest Phasael, Hippicus i Mariamme, i tyle z muru, który otaczał miasto od strony zachodniej. Mur ten ocalał, aby zapewnić obóz dla garnizonu, podobnie jak wieże, aby pokazać potomnym, jakie to było miasto i jak dobrze ufortyfikowane, które zdobyła rzymska dzielność.